http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/11/nie-jestesmy-tolerancyjni-rozowa.html

Dziewczynka bawiąca się samochodami czy narzędziami, a także grająca w piłkę nożną spotyka się z całkowitą akceptacją, a jej poczynania uważane są za może dość oryginalne, ale jednocześnie urocze i zabawne. Za to chłopiec wożący lalki w wózku, lubiący różowy kolor bądź preferujący zabawę w gotowanie i sprzątanie, jest najczęściej wytykany palcami i krytykowany, bo to przecież "babskie" zajęcia, zatem jeśli będzie to robił, na pewno źle wpłynie to na jego dalsze poczynania. Czy wy także widzicie tutaj kolosalną hipokryzję?

Z okazji swoich narodzin Beniamin dostał mnóstwo zabawek oraz akcesoriów typowych dla maluszka. Jednak wśród tych prezentów znajduje się jeden odstający od reszty i budzący dezaprobatę u gości - babcia kupuje Beniowi wściekle różową walizkę. Ten praktyczny podarunek kradnie serce głównemu bohaterowi, codziennie przerażając jego mamę, niezbyt przychylnie nastawioną do pomysłów teściowej. Benio wykorzystuje swój prezent na różne sposoby - śpi w walizce, tuli w niej misie, robi garaż dla ciężarówek i lotnisko dla samolotów, rozkłada na nim serwis dla lalek, a nieraz udaje, że jest to chiński bębenek czy kubański bongos. Walizka towarzyszy mu w wielu istotnych wydarzeniach. Niekiedy spotyka się to z żartami ze strony innych, jednak nie zraża to Beniamina. Tylko dla jednej osoby potrafi on zrobić wyjątek, bo przecież żony czasami warto posłuchać...

"Różowa walizka" to świetna historia, która w zabawny sposób przedstawia siłę krzywdzących stereotypów oraz moc ról społecznych, w jakie ludzie pragną nas wtłaczać. Jako mama chłopca, często spotykam się z tekstami: "a co ty - baba jesteś?", "tylko baby płaczą", "chłopcy nie mogą bawić się lalkami", "zajmowanie się domem i dziećmi to tylko kobieca sprawa" i tym podobne dziwactwa. Nie dziwię się, że przez takie sytuacje mężczyźni boją się wyrażać swoje uczucia, udają twardszych niż są naprawdę, a do tego nierzadko kompletnie nie radzą sobie ze wspieraniem partnerki i pomaganiem jej w codziennych obowiązkach.

Na szczególną uwagę zasługuje nie tylko historia ucząca tolerancji oraz szacunku do "inności", ale także wydanie książki, które jest dopracowane w każdym calu. Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się sprawczyni całego zamieszania oraz podziałów rodzinnych, czyli różowa walizka. To ona wiedzie prym, a reszta jest jedynie tłem dla jej wspaniałości. Serge Bloch posługuje się dość oryginalną kreską - postacie są kanciaste i sprawiają wrażenie niedopracowanych bądź nieco niedbałych, co akurat w zderzeniu z najważniejszym przedmiotem w książce, wydaje się niemal niezbędnym zabiegiem.

Naprawdę nic złego nie stanie się, kiedy chłopiec pobawi się lalkami i powozi je w wózku. Nie stanie się mu krzywda, jeżeli pozwolimy mu na ścieranie kurzu, odkurzanie czy zmywanie naczyń. Ba!, może dzięki temu będzie lepszym mężczyzną, który nie ucieka od odpowiedzialności. Wiele osób boi się, że pozwolenie na takie zajęcia, sprawi, że ich syn stanie się homoseksualistą - jakby zabawa w dom miała jakikolwiek wpływ na orientację seksualną. Jeżeli nasze dziecko ma lubić osoby tej samej płci, to możemy stawać na głowie, aby je od tego odciągnąć, a i tak nic nie wskóramy. Mam wrażenie, że właśnie im bardziej będziemy ingerować w te sprawy, tym większe prawdopodobieństwo, iż wszystko potoczy się wbrew naszym oczekiwaniom.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/11/nie-jestesmy-tolerancyjni-rozowa.html

Dziewczynka bawiąca się samochodami czy narzędziami, a także grająca w piłkę nożną spotyka się z całkowitą akceptacją, a jej poczynania uważane są za może dość oryginalne, ale jednocześnie urocze i zabawne. Za to chłopiec wożący lalki w wózku, lubiący różowy kolor bądź preferujący zabawę w...