Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa i dobrze napisana książka ukazująca walki o Tobruk w 1941 r., przede wszystkim z udziałem wojsk australijskich, uwzględniająca też jednak inne narodowości i formacje, po obydwu stronach frontu. Sporo ciepłych słów poświęcono żołnierzom polskiej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Autor przedstawia wydarzenia zarówno z punktu widzenia polityków stojących na czele państw oraz najwyższych dowódców, jak i zwykłych żołnierzy. Zachowuje przy tym duży obiektywizm, podkreślając swego rodzaju „rycerski charakter wojny bez nienawiści” (jak nazywano walki w Afryce Północnej) – z którego wyłamywali się zresztą Polacy, dla których postawy znajduje jednak w tym względzie wytłumaczenie, wspominając o okropieństwach okupacji naszego kraju. Poznajemy realia trudnej i wyczerpującej wojny na pustyni, codzienne życie żołnierzy, a także kłótnie pomiędzy wyższymi dowódcami (po obydwu stronach) oraz związane z walkami o Tobruk manewry polityczne (to w ich wyniku część wojsk australijskich zastąpiono w trakcie oblężenia brygadą polską, co było pewnym absurdem z czysto wojskowego i zwłaszcza logistycznego punktu widzenia). Autor szeroko wykorzystuje zarówno oficjalne opracowania, jak i szereg bardzo osobistych wspomnień i relacji uczestników wydarzeń: prywatne zapiski, listy do najbliższych itp. Udowadnia, że po obydwu stronach walczyli po prostu zwyczajni ludzie. Pewnym minusem książki jest przydługa część wstępna, ukazująca ogólną sytuację w Europie i Niemczech w okresie międzywojennym, a zwłaszcza drogę Hitlera do władzy. Może jednak dla czytelnika australijskiego (dla którego w pierwszej kolejności przeznaczono tę publikację) nie są to kwestie tak znane jak dla Europejczyków. Pewne fragmenty wydają się z kolei nadmiernie ckliwe i uczuciowe, to chyba również ukłon w stronę pewnej grupy czytelników.