Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Filozofia papieża popkultury jest genialna w swojej prostocie. Warhol jakby od niechcenia dzieli się z nami swoimi spostrzeżeniami na temat codzienności (głównie w formie dialogów z różnymi "B"). Dostrzega on urok prozaicznych czynności takich jak higiena osobista czy sprzątanie i nadaje im rangę sztuki. Siebie przedstawia zaś jako uzależnionego od amerykańskiej telewizji i telefonicznych rozmów łakomczucha, który mógłby zajadać się wyłącznie słodyczami i wydawać pieniądze na różne zakupy. Andy wybebesza z rzeczywistości pierwiastki rządzących nią praw i na ich bazie dochodzi do przeróżnych, najczęściej zabawnych wniosków (na przykład do takiego, że gdy przestajemy czegoś pragnąć, to niespodziewanie to otrzymujemy). Najbardziej rozbawił mnie jego wywód na temat mankamentów urody, spodobał mi się on do tego stopnia, że postanowiłem nauczyć się go na pamięć. Filozofia Warhola od A do B i z powrotem jest bardzo śmieszną lekturą, możemy się z niej jednak dowiedzieć wielu rzeczy o samym autorze - między wierszami zdradza on nam swoje lęki (np. strach przed obcym dotykiem, lęk wysokości) i pragnienia. Warhol lubi wygodę i sprawdzone produkty, nie znosi gdy zostają one "ulepszone", a na rynku nie pozostają ich poprzednie wersje. Andy twierdzi też, że lubi wolne przestrzenie i zdaje sobie sprawę z paradoksu polegającego na tym, że tworząc swoje dzieła zagraca pustkę - tłumaczy sobie, że to jego zawód. Długo mógłbym wymieniać to, co podobało mi się w tej lekturze, przed tym, gdy zacząłem ją czytać zamierzałem wypisywać sobie z niej interesujące mnie zdania, bo a nuż przydadzą mi się do jakiejś pracy quasi-naukowej... po kilku stronach stwierdziłem, że nie ma to najmniejszego sensu, tę książkę trzeba po prostu zakupić, bo niemal każde zdanie nadaję się do zacytowania ; ). Dodam może jeszcze tylko tyle, że filozofia Andy'ego Warhola w głównej mierze polega na tym, że "czas to... czas" i żeby swoje niepowodzenia komentować zdaniem "No i co z tego?". Gorąco polecam!