Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Będąc na fali demówkowego szału (bardzo cyklicznego zresztą, bądź cyklicznej) postanowiłem skrobnąć słów kilka na temat istnej skarbnicy wiedzy i wspomnień, traktującej o mojej ukochanej scenie death metalowej. Dumnie brzmiący tytuł „Szwedzki Death Metal”, bo o tej pozycji tu mowa, autorstwa Daniela Ekerotha, pozwala się przenieść w czasy przełomu lat 80 i 90, kiedy to death metal zaczynał się tworzyć, by następnie niczym plugawa zaraza opanować cały świat. Po krótkim, acz dość treściwym, wstępie i wyjaśnieniu skąd ów trend się wywodzi, jak też z jakich gatunków się rozwinął (zależnie od kraju),Ekeroth przystępuje do opisu rodzimej sceny. Opowiada o niemrawych jej początkach, o garstce znajomych chodzących na koncerty, o małolatach trudniących się tape tradingiem czy redakcją zinów czy wreszcie próbujących (w garażach lub piwnicach) przy pomocy starych instrumentów stworzyć coś niesamowitego. Wspomina, jak ciężka praca, życiowa pasja, a także zabawy, które niekiedy nie miały granic, doprowadzają młodych, uzdolnionych chłopaków do osiągnięcia sukcesu. Prosty język nie przeszkadza w żadnym stopniu, zaś natłok informacji nie zakłóca odbioru całości – wręcz przeciwnie, sprawia on, że lekturę po prostu się pochłania. Ów natłok różnorakich informacji – począwszy od wspomnień pijackich eskapad młodych twórców jednej z najlepszych scen na całym świecie, poprzez zabawne anegdotki lub przykre wydarzenia związane z wydawaniem debiutanckich albumów (procesy sądowe, oszustwa wytwórni itp.) czy na różnorakich relacjach interpersonalnych skończywszy (z kolegami z kapeli, przedstawicielami innych subkultur etc.). Do tego wzmianki na temat rewelacyjnych śmiercionośnych załóg, którym – nie wiedząc czemu – się nie powiodło. Liczne relacje postaci bezpośrednio zamieszanych w tworzenie się owego ruchu w Szwecji jedynie podnosi atrakcyjność i wiarygodność wspomnień zawartych w „Szwedzkim Death Metalu”. Książka zawiera mini encyklopedię ze zdecydowaną większością ówczesnych (jeśli nie wszystkich) i nowszych kapel (ale tylko powstałych bodajże do 2007 roku, a szkoda…). Każda kapela opatrzona jest krótkim komentarzem – bardzo subiektywnym, z którym nie zawsze się zgadzam. Dodatkowo owe notki uzupełnione są o składy i dyskografie – istna skarbnica wiedzy. Opisane są również szwedzkie ziny, dodane mnóstwo zdjęć kapel, plakatów czy okładek czasopism oraz albumów i dem. Na ostatnich kartach zawarto kilka słów na temat osobników, którzy dzielili się wspomnieniami. Do tego książkę zdobi klimatyczna grafika stworzona przez jedną z najaktywniejszych postaci tamtejszych wydarzeń. Przyznam szczerze, że całość czyta się rewelacyjnie, zwłaszcza przy akompaniamencie ówczesnych demówek czy debiutanckich albumów, które w połączeniu z lekturą silnie przywołują swego rodzaju nostalgię do tamtych czasów – nieważne, że w latach, gdy ów ruch wykształtował się w pełni, dopiero przyszedłem na świat; nie ma to znaczenia. Niepowtarzalny klimat zawarty w tej muzyce uwalnia się za każdym razem odtwarzając magię tamtych wydarzeń. Tak wspaniałe chwile, jak rozrost sceny i rozprzestrzenianie się jej niczym zarazy na cały kraj, a potem kontynent i świat, to coś niesamowitego – aż chciałoby się być częścią tych wydarzeń. Żałuję jedynie, że Ekeroth skupił się jedynie na początkach i pierwszych kilku latach rozwoju śmierć metalowej kultury w Szwecji. Szkoda, bo poprzez takie podejście, nie poświęcił należytej uwagi świetnym zespołom, które nieco później dostąpiły zaszczytu wydania pierwszego długogrającego albumu, którymi uraczyli fanów ekstremalnie ciężkich brzmień. Mam tu głównie na myśli genialny God Macabre i ich „The Winterlong”, a także „Into Eternity” od Desultory czy chociażby „The Ending Quest” stworzone przez Gorement. Ale cóż, wszystkiego mieć nie można. W każdym razie, legendarne brzmienie „Sunlight” wiecznie żywe. I jedyne, co kłuje w oczy, to powtarzające się co rusz: „chłopacy”…