Jesteśmy społecznością, która kocha książki

zaczęłam czytać tą książkę niemal z konieczności. Była ostatnią jaką miałam ze sobą w deszczowe wakacje... cóż, bardzo mnie wciągnęła, może dlatego, że dość dobrze rozumiałam zachowanie głównego bohatera, jeśli chodzi o np. sprzeczki z ojcem na różne tematy i fakt, jak oboje się zachowywali nie jest mi obcy. Wiem doskonale jak wygląda opieka nad osobą starszą... ale nie o tym chciałam napisać. W miarę czytania zaczęłam coraz częściej uśmiechać się serdecznie, gdy padały ciekawe porównania, szczere opinie. Szczerze, często też płakałam. Na końcu już nie widziałam potrzeby ukrywania tych łez. I tak nie umiałabym tego zrobić... sama nie wiem dlaczego tak na mnie podziałała... pomyślałam ostatnio, że to może zwiazane z faktem, iż sama wtedy przeżywałam rozterki związane z opieką nad bliską osobą, która nagle zajmuje moją nienaruszalną do tej pory przestrzeń... sięgnęłam po książkę znowu i ... tak samo się rozkeiłam, gdy starszy pan opowiadał swoją historię i czułam tą samą złość, gdy czytałam o dziwnym podejściu do miłości głównego bohatera... miałam ochotę zdzielić go po głowie, gdy nie pojmował jak wielki skarb miał w zasięgu ręki i jak go nie docenił... jest to książka, którą z pewnością jeszcze nie raz zdejmę z półki...