Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przede wszystkim Kruszyński (choć to nie opowiadanie, ale fragment nowej powieści; to jednak jest świetny prozaik. A tytuł - "Piesza miłość" - majstersztyk!),potem Żmudzin i Równy; w tej kolejności. Bardzo dobrze czytało mi się Szczerka, ale z całą pewnością to, co napisał do zbioru "Powroty" nie jest opowiadaniem. Potem nic i Podsiadły-Natorska, a za nią Jeromin-Gałuszka (bezpretensjonalne, sympatyczne historyjki). Problem mam z Bartosem i Pestką. Formalnie, stylistycznie ich opowiadania są nieomal nienaganne, ale w warstwie fabularnej... Przez tekst Bartosa przebrnęłam z najwyższym trudem; kompletnie nie zainteresowała mnie opowiedziana przez niego historia. A fabuła u Pestki... Nie dość, że męczy Czerwiec '76, to jeszcze po linii najmniejszego oporu - schemat kat i ofiara. Kępa napisał nie opowiadanie, a jedną ze scen dramatu (znakomicie się czyta z podziałem na role),a Wlazło jedzie Chmielewską. Tekst Litwinek nie zasługuje nawet na wspomnienie. Powalił mnie szeregowy-poborowy, czyli 21-latek, który w 1932 roku mówi po rosyjsku. Sic! Bo jak - z rozbrajającą głupotą - twierdzi autorka, język zaborcy siedzi w ludziach. Z pewnością; zwłaszcza w tych, którzy w momencie, gdy zaborcy odeszli w siną dal, mieli 3 lata. "Molodiec" to dla niej "młodzieniec, chłopiec", chłop z podradomskiej wsi mówi raz małopolską gwarą, raz warszawską. Na "litewską" stylizację wypowiedzi Żwirki spuszczam zasłonę milczenia.