Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać14
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jacek M. Majchrowski
13
7,1/10
Urodzony: 13.01.1947
Polski prawnik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor zwyczajny nauk prawnych, historyk doktryn politycznych i prawnych, członek Trybunału Stanu. Znawca II Rzeczypospolitej, dokumentujący jej historię, a szczególnie działalność ugrupowań prawicowych, prezydent Krakowa.
Swoje życie związał z Krakowem, a pracę z Uniwersytetem Jagiellońskim. W 1970 ukończył studia. W 1974 zdobył tytuł doktora na Wydziale Prawa i Administracji, a w 1988, jako jeden z najmłodszych w historii UJ, uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk prawnych. Od 1987 do 1993, kiedy został profesorem zwyczajnym, pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji. Od 1965 był członkiem PZPR, legitymację oddał po wprowadzeniu stanu wojennego. Jako wojewoda krakowski w latach 1996–1997, przyczynił się m.in. do powstania Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Krakowie i do podpisania wstępnej umowy o budowie Centrum Koncertowo-Kongresowego. Uratował także przed likwidacją Teatr Stu. Ponadto, co było szeroko komentowane, jako wojewoda koalicji SLD-PSL, doprowadził do przeniesienia grobów żołnierzy radzieckich pochowanych na krakowskich Plantach, w pobliżu Barbakanu, na Cmentarz Rakowicki. Zakończył w ten sposób ostry konflikt w mieście, przybierający niejednokrotnie formę publicznych demonstracji. Od 1999 należy do SLD, na czas trwania kadencji prezydenckiej zawiesił swe członkostwo. Jest także członkiem honorowym Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego, członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych oraz członkiem naukowych towarzystw zagranicznych, między innymi elitarnego Associazione degli Storici Europei. Zastępca Przewodniczącego Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Prof. Jacek Majchrowski jest autorem wielu opracowań naukowych oraz 14 książek historycznych, przede wszystkim dotyczących II Rzeczypospolitej. Ostatnia jego książka to wydana przez Księgarnię Akademicką "Pierwsza Kompania Kadrowa – portret oddziału".http://
Swoje życie związał z Krakowem, a pracę z Uniwersytetem Jagiellońskim. W 1970 ukończył studia. W 1974 zdobył tytuł doktora na Wydziale Prawa i Administracji, a w 1988, jako jeden z najmłodszych w historii UJ, uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk prawnych. Od 1987 do 1993, kiedy został profesorem zwyczajnym, pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji. Od 1965 był członkiem PZPR, legitymację oddał po wprowadzeniu stanu wojennego. Jako wojewoda krakowski w latach 1996–1997, przyczynił się m.in. do powstania Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Krakowie i do podpisania wstępnej umowy o budowie Centrum Koncertowo-Kongresowego. Uratował także przed likwidacją Teatr Stu. Ponadto, co było szeroko komentowane, jako wojewoda koalicji SLD-PSL, doprowadził do przeniesienia grobów żołnierzy radzieckich pochowanych na krakowskich Plantach, w pobliżu Barbakanu, na Cmentarz Rakowicki. Zakończył w ten sposób ostry konflikt w mieście, przybierający niejednokrotnie formę publicznych demonstracji. Od 1999 należy do SLD, na czas trwania kadencji prezydenckiej zawiesił swe członkostwo. Jest także członkiem honorowym Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego, członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych oraz członkiem naukowych towarzystw zagranicznych, między innymi elitarnego Associazione degli Storici Europei. Zastępca Przewodniczącego Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Prof. Jacek Majchrowski jest autorem wielu opracowań naukowych oraz 14 książek historycznych, przede wszystkim dotyczących II Rzeczypospolitej. Ostatnia jego książka to wydana przez Księgarnię Akademicką "Pierwsza Kompania Kadrowa – portret oddziału".http://
7,1/10średnia ocena książek autora
53 przeczytało książki autora
137 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału
Jacek M. Majchrowski
0,0 z ocen
5 czytelników 0 opinii
2014
Neopogaństwo w Polsce, Tom II
Igor Górewicz, Jacek M. Majchrowski
6,8 z 4 ocen
21 czytelników 1 opinia
2009
O sprawach Krakowa. Rozmowy z Jackiem M. Majchrowskim
Jacek M. Majchrowski
Cykl: Syndrom Krakowa (tom 3)
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
2006
Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej
Jacek M. Majchrowski
6,8 z 4 ocen
11 czytelników 1 opinia
1993
Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski
Jacek M. Majchrowski
7,2 z 17 ocen
30 czytelników 1 opinia
1990
Ugrupowania monarchistyczne w latach Drugiej Rzeczpospolitej
Jacek M. Majchrowski
6,0 z 2 ocen
5 czytelników 0 opinii
1988
Sylwetki polityków Drugiej Rzeczypospolitej
Jacek M. Majchrowski, Jacek Czajowski
5,7 z 3 ocen
7 czytelników 3 opinie
1987
Silni-zwarci-gotowi. Myśl polityczna Obozu Zjednoczenia Narodowego
Jacek M. Majchrowski
7,0 z 5 ocen
15 czytelników 0 opinii
1985
Najnowsze opinie o książkach autora
Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski Jacek M. Majchrowski
7,2
Jako admiratorowi WIENIAWY przychodzi mi wystawiać oceny wysokie z racji samej materii przedmiotowej, jednak książka autorstwa Pana Profesora Majchrowskiego (Prezydenta m. Krakowa) jest bardzo dobra, zarówno w kontekście faktograficznym, merytoryki opisu, jak i pewnego balansu pomiędzy wieniawowską frywolnością, patriotyzmem i tragizmem tej jakże barwnej i złożonej zarazem postaci.
Sylwetki polityków Drugiej Rzeczypospolitej Jacek M. Majchrowski
5,7
Książka z 1986 roku a więc z okresu przejściowego między dwoma epokami co trochę czuć - już nie trzeba pisać na jedno kopyto ale jednak nie wolno jeszcze pisać zupełnie wszystkiego tak jak się chce. Mimo tego jest ciekawa, szczególnie dzięki doborowi prezentowanych polityków (a w zasadzie postaci, bo niektórych trudno nazwać wprost politykami). Jeśli dobrze rozumiem, chodziło o pokazanie osób, które nie były głównymi działaczami, ale które były ważnymi ideologami, twórcami doktryn albo autorytetami dla pewnych środowisk albo nawet dla wszystkich Polaków. Dlatego też koncentruje się głównie na ich dorobku a mniej na życiorysach.
Wartością jest też słownik osób, które występują w tekstach.