Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tanamera porównywana jest do „Przeminęło z wiatrem”, zapewne ze względu na scenerię, w jakiej rozgrywa się akcja. Jest i wojna, i egzotyka, i miłość. Nie do końca jednak jest to trafne porównanie, gdyż w powieści tej brakuje emocji; romansu jest raczej w niej niewiele. "Tanamera" napisana jest w dosyć poważnym tonie, chwilami przytłaczały mnie przyciężkie fragmenty o interesach czy działaniach wojennych. To jest to, o czym woli pisać autor, natomiast historia miłosna w jego wydaniu nie wypada zbyt przekonująco. Nie ma w Tanamerze za grosz romantyzmu, jest sam pragmatyzm, który odbija się także w postępowaniu młodych: Johny'ego, Julii, ich rodzeństwa i przyjaciół. Uczucia wcale nie są najważniejsze, a dojrzeć do nich pomaga bohaterom wojna, a nie doświadczenie życiowe. To co dzieje się z bohaterami Barber relacjonuje, nie wgłębiając się zbytnio w motywy ich postępowania. Niestety zabrakło mi również w powieści atmosfery tropików – zapewne z tego samego powodu, dla którego tak mało w "Tanamerze" uczucia. W rzeczowym tonie autora zabrakło miejsca na opisy tworzące nastrój, na sceny, mówiące o tym, jak wyglądało codzienne życie bohaterów. Powiedziałabym, iż jest to ciekawa powieść historyczno-obyczajowa, traktująca głównie o końcu pewnej epoki, końcu kolonializmu, lecz na pewno nie porywająca historia miłosna.