Cytat dnia
Lata życia marnujemy, przesiadując w miejscach i z ludźmi, których później nie pamiętamy i nie chcemy znać. Gdy już mamy to, na co czekaliśm...
Najnowsze artykuły
ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturą
10
ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początek
40
ArtykułyOgromny dom pełen książek wystawiony na sprzedaż w Anglii. Trzeba za niego zapłacić fortunę
10
ArtykułyPaul Auster nie żyje. Pisarz miał 77 lat6
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LCRzeka szaleństwa Marek P. Wiśniewski
Debiuty prozaików nie zawsze spełniają oczekiwania miłośników dobrej literatury. Pierwsza książka Marka P. Wiśniewskiego to jednak wyjątek. Jest też dowodem na to, że współczesna polska powieść ma się całkiem dobrze. Rzeka szaleństwa zaczyna się sceną dziwnej rozmowy kwalifikacyjnej głównego bohatera – Michała Marlowskiego – z szefem pewnej firmy spedycyjnej, niejakim Kurtzem. Praca ma polegać na dostarczeniu tajemniczego ładunku do bliżej nieznanego ośrodka terapeutycznego. Na dodatek kontener z tajemniczym obeliskiem w środku spławić trzeba barką rzeczną. W czasie rejsu nasz bohater oraz reszta załogi, doświadczają dziwnych wizji. Ich środek transportu i ładunek jaki wiozą dziwnym trafem staje się czymś w rodzaju totemu. Spotyka ich coraz więcej niepokojących wydarzeń, od zniknięcia kapitana i znalezienia pod kilem martwej kobiety, po prześladowanie ze strony psychicznie chorego znajomego niektórych członków załogi. Na dodatek jeden z nich zaczyna snuć przedziwną i straszną opowieść o rejsie z sprzed lat, tajemniczej wyspie i niebezpiecznej magii. Po dotarciu do celu kalejdoskop wydarzeń zaczyna kręcić się coraz szybciej. Jak pewnie zauważyliście pewne nazwiska i elementy fabuły opisane przeze mnie mogą nasuwać konotacje z Jądrem ciemności Josepha Conrada. Owszem, są pewne zbieżności fabularne, ale to – jak twierdził autor w wywiadzie udzielonym mi dla Radia Egida – jedynie prowokacja. Cóż, pisarz swoje, a czytelnik swoje, autora Lorda Jima już zostawmy. Rzeka szaleństwa to przede wszystkim ciekawa powieść obyczajowa z elementami thrillera i kryminału. Momentami naprawdę można się przestraszyć. Zgrabna narracja, doskonale wykreowane postaci i umiejętnie budowane napięcie sprawiają, że książkę ta czyta się naprawdę przyjemnie, mimo iż język autora, nie do końca jest jeszcze giętki i gładki. To jednak kosmetyka. Wiśniewski – choć uważa swą powieść za kompletną grafomanię – zaczął całkiem nieźle. Interesującym pomysłem było wplecenie z fabułę motywu psychomanipulacji, który stopniowo staje się wątkiem nadrzędnym. Akcja drugiej części książki rozgrywa się w dziwnym ośrodku terapeutycznym. Tam główny bohater z zainteresowaniem i przerażeniem obserwuje procesy jakim poddawani są kuracjusze, a po części…on sam. Nasz debiutant stworzył jednak nie tylko świetną i pełną nagłych zwrotów akcji powieść fabularną. Przedstawił także studium psychiki ludzi ogarniętych pewną manią, zainfekowanych dziwna mocą. Opisał zachowania jednostki ze wszech stron osaczonej. Fabuła Rzeki szaleństwa to także obszar konfrontacji dwóch różnych ideologii. Z jednej strony konsumpcjonizmu, z drugiej dążenia do stworzenia utopijnego świata, bez ogólnoświatowego wyścigu szczurów. Żadna jednak nie zdobywa przewagi, i jedna i druga pragnie bowiem z ludzi uczynić marionetki. Te i inne rzeczy można by wyłuskiwać z treści debiutanckiej powieści Marka Wiśniewskiego. On sam pewnie wszystko co napisałem wywaliłby do śmieci. Jak każdy autor ma swoje zdanie. To co tu zamieściłem to tylko sugestie, Rzeka pełna jest bowiem niedomówień, półsłówek i gry świateł. Ja sam pewnie za miesiąc dodam tu coś jeszcze, ale jednego jestem pewien: do kawał niezłej prozy. Tytuł: Rzeka szaleństwa Autor: Marek P. Wiśniewski Wydawnictwo: Sol, seria autorska Rok wydania: 2010 Liczba stron: 336 Literacka Kanciapa http://literacka-kanciapa.blogspot.com/2011/10/recenzja-iii-rzeka-szalenstwa-marek-p.htmlRzeka szaleństwa Marek P. WiśniewskiDługo ślęczałam nad recenzją tej książki. Nawet miałam jej nie pisać, bo po co, jak nie ma nic do powiedzenia. Koniec końców, jak miliard ludzi mnie pytało o nią, coś tam powiedzieć musiałam i tak z tych wszystkich wypowiedzi coś udało mi się sklecić. Jak ktoś zaskoczy cię pytaniem, zazwyczaj odpowiadasz mechanicznie, całą prawdę, bo nie ma czasu na myślenie i upiększanie wypowiedzi. Pierwsze sto stron przypomina współcześniejsza wersję "Jądra Ciemności". Narrator używa tego stwierdzenia dwukrotnie, przywołując ten klasyk chyba celowo. Chyba, bo w sumie po przywołaniu takiego wzoru, odechciewa się czytać jakiejś taniej próby odtworzenia tej ponadczasowej historii. Niestety nic lepszego do roboty w pracy nie miałam, innych książek sobie nie wzięłam, więc czytałam dalej. Bieg wydarzeń rozwijał się, z czasem już niczym nie przypominał podróży z książki Josepha Conrada. Główny bohater to Michał (czyżby autor się utożsamiał?). I co by o nim nie powiedzieć, desperacja przemawia się z niego od pierwszych stron, łapie się niebezpiecznej, podejrzanej roboty, zgadza się na rejs na jakimś wraku, a w dodatku w nieprzyjemnym towarzystwie, tylko dlatego, że właściwie nie ma innej opcji. Jego rówieśnicy dawno już pchają wózki z potomstwem, mają żony, pewne posady i wyśmienite życie bez wyskoków. A on? Nie dość, że wziął udział w wyprawie naszpikowanej dziwnymi historiami i wydarzeniami to jeszcze nie powrócił z niej - został w jeszcze dziwniejszym miejscu. Debiut Pana Wiśniewskiego wyróżnia się doskonałymi opisami, które sprawiają, że obraz wyskakuje nam w głowie od razu oraz mistrzowskie prowadzenie akcji, ale... No tak zawsze jest jakieś ale... W życiu codziennym używamy wiele makaronizmów. Rozumiem, jeśli w książce w dialogach pojawiają się. Tylko na litość boską, dlaczego postać czuje się 'gut', a nie 'good'? Przez chwilę myślałam, że przewidziało mi się, ale przy drugim takim błędzie już nie mogłam tego tak łatwo przeoczyć. Opisy postaci niestety nie są tak dobre, jak opisy krajobrazu. Właściwie nie wiem, jak to jest być 'dalece podobnym do kogoś' - czyli no jest się podobnym, czy nie jest? Co właściwie ma się podobnego? Książka ma coś w sobie, skoro ludzie pamiętali, że ją czytałam, pamiętali tytuł i pamiętali, by o nią zapytać. To albo aura rodzimego autora, albo okładka i tytuł. Jak opowiadałam (w sumie spoilowałam) fabułę ktoś doszukał się podobieństwo do Solarisu Lema. Możliwe, że autor się klasykami inspirował, nie jest to zabronione, wręcz czasem pożądane. Po przeczytaniu książki wrażenia miałam ... no nie miałam. Książka, jak książka, ani uczucia grozy, ani strachu. Przez chwilę doszukiwałam się czegoś więcej w tej opisach, jakiejś analogii do PRL, komuny? Pasowało by w sumie polski autor. Na szukaniu się skończyło, migło mi tylko jakieś dziwne przeczucie czegoś więcej. Mam nadzieję natomiast, że ten debiut jest zapowiedzią nadejścia następnego dobrego polskiego pisarza. Początek niezły, a co może być dalej? Byle by się na debiucie nie skończyło!Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
