Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Mój syn” Oliviera Schrauwena to fascynujący komiks. Fascynujący przed wszystkim w swej warstwie graficznej. Narracyjnie jest to opowieść o relacjach uczuciowych i emocjonalnych oraz przygodach ojca i syna, rozpisana na pięć epizodów. Zaczyna się od epizodu „Narodziny mego syna”, poprzez m.in. „Mój syn mówi”, aż do „Mój syn dorasta”, w którym umiera, ale umiera tak na niby. Ponieważ z ostatniej planszy dowiadujemy się, że syn umarł jedynie we śnie ojca, a ostatnie dwa zdania tego komiksu brzmią: „Mój synku! Nie waż się nigdy dorosnąć!”. Pierwszy epizod jest moim ulubionym. To narysowane w konwencji karykaturalnej przyjście na świat syna. Kobieta leży na czymś, co można uznać za pierwowzór fotela ginekologicznego. Lekarz położnik z sumiastymi wąsami zagląda między nogi kobiety, wkłada rękę do środka, całą aż po bark i… nic. Dlatego bije kobietę po brzuchu, najpierw ręką, następnie miotłą. Straszne. Straszne i absurdalne, pewnie dlatego śmieszne. Wpada ojciec, który ratuje kobietę z rąk lekarza szaleńca. Kobieta się słania. Następna strona. Pogrzeb. Grabarze w deszczu niosą trumnę, która wysuwa im się z rąk. Trumna upada, rozbija jeden z krzyży na nagrobku, otwiera się, wypadają zwłoki kobiety, a z kobiety wypada płód, dziecko, syn wielkości butelki piwa, który przez całą książkę jest tej samej wielkości.... - - - cały tekst można przeczytać tu: http://dybuk.wordpress.com/2011/05/29/moj-syn/