Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powinienem chyba zacząć od tego, że po lekturze tej książki mity sumeryjskie stały się moją nową ulubioną mitologią. Mimo, że są to najstarsze znane współcześnie wierzenia, ich poziom intelektualny wydaje się być niezwykle wysoki. W końcu jak można nie zachwycić się mitami, w których bogowie rozsądzają spory między sobą na drodze dyskusji i arbitrażu, przekazywanie wiodącej pozycji w panteonie odbywa się w sposób pokojowy (nikt nikogo nie kastruje sierpem i nie strąca do otchłani),a rozgniewanej bogini Inanie zdarza się rzucić groźbą, że sprowadzi na świat apokalipsę zombie? Przechodząc do samej książki, jest ona podzielona na dwie części. Po krótkim wstępie zawierającym zarys dziejów Mezopotamii, najpierw zostaje omówiona mitologia sumeryjska, a następnie mitologia babilońska i asyryjska. Ten podział, chociaż jest bardzo zasadny, stanowi zarazem największą słabość tej książki. Dlaczego? Dlatego, że mity babilońskie i asyryjskie stanowią w znacznej mierze przeredagowanie mitów sumeryjskich. Mamy tu bowiem do czynienia z podobną sytuacją, jak w przypadków Greków i Rzymian - plemiona semickie co prawda podbiły Mezopotamię, ale pod względem kulturowym bardzo wiele przejęły od Sumerów. W efekcie, to co dostajemy w części poświęconej mitologii Babilonu i Asyrii stanowi w dużej mierze powtórzenie tego, co zostało już omówione w części poświęconej mitologii sumeryjskiej. W niczym nie zmienia to faktu, że "Mitologia Mezopotamii" jest pozycją, którą warto znać. Mity pochodzące z Międzyrzecza wywarły ogromny wpływ na naszą kulturę. Z Sumeru wywodzą się pierwsi herosi i pierwsze epickie opowieści o wielkich bohaterach (najbardziej znany jest oczywiście epos o Gilgameszu). Z Sumeru pochodzi historia o potopie, która w biblii pojawi się później w niemalże niezmienionej wersji (tylko przeredagowanej na potrzeby monoteizmu). Historia o zejściu do świata podziemnego, która występuje w każdej niemal mitologii? Też z Sumeru, w dodatku wersja sumeryjska jest ciekawsza (i zabawniejsza) niż jej nowsze redakcje. Ba, nawet pierwsza hitowa gra planszowa pochodzi z Mezopotamii (tzw. królewska gra z Ur, chociaż o niej akurat książka Krystyny Łyczkowskiej i Krystyny Szarzyńskiej milczy, zapewne dlatego, że nie ma związku z mitologią...). Piszę o tym wszystkim dlatego, żeby uzmysłowić potencjalnym czytelnikom, jak intrygująca i ważna - z naszego punktu widzenia - może być kultura Międzyrzecza. Książka "Mitologia Mezopotamii" stanowi zaś bardzo dobry sposób, żeby tę kulturę sobie nieco przybliżyć. Co zresztą gorąco wszystkim polecam.