Najnowsze artykuły
- ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylkoAnna Sierant1
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante TomiciaLubimyCzytać1
- Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego TuomainenaSonia Miniewicz2
- ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytykiKonrad Wrzesiński13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Ludwik Sempoliński
2
6,0/10
Pisze książki: biografia, autobiografia, pamiętnik, sztuka
Urodzony: 18.08.1899Zmarły: 17.04.1981
Ludwik Sempoliński (ur. jako Bohdan Kierski) - polski aktor teatralno-filmowy i artysta kabaretowy.
Rodowity warszawiak.
Studiował w warszawskiej Wyższej Szkole Handlowej.
Debiutował na scenie w wieku 19 lat.
W okresie międzywojennym wystąpił w 14 filmach, stając się rozpoznawalnym aktorem drugoplanowym. Najbardziej znanymi produkcjami w jakich zagrał były: "Manewry miłosne" (1935, reż. J. Nowina-Przybylski i K. Tom),"Paweł i Gaweł" (1938, reż. Mieczysław Krawicz) oraz "Ja tu rządzę" (1939, reż. Mieczysław Krawicz).
W czasie II wojny światowej musiał się ukrywać, Niemcy poszukiwali go za parodiowanie Adolfa Hitlera w piosence "Ten wąsik".
Po wojnie wykładał w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.
W 1969 roku otrzymał Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy.
Napisał dwie książki: "Wielcy artyści małych scen" (pierwsze wydanie: Czytelni, 1968) oraz "Druga połowa życia" (Czytelnik, 1985).
Żona: Janina Balukiewicz.http://
Rodowity warszawiak.
Studiował w warszawskiej Wyższej Szkole Handlowej.
Debiutował na scenie w wieku 19 lat.
W okresie międzywojennym wystąpił w 14 filmach, stając się rozpoznawalnym aktorem drugoplanowym. Najbardziej znanymi produkcjami w jakich zagrał były: "Manewry miłosne" (1935, reż. J. Nowina-Przybylski i K. Tom),"Paweł i Gaweł" (1938, reż. Mieczysław Krawicz) oraz "Ja tu rządzę" (1939, reż. Mieczysław Krawicz).
W czasie II wojny światowej musiał się ukrywać, Niemcy poszukiwali go za parodiowanie Adolfa Hitlera w piosence "Ten wąsik".
Po wojnie wykładał w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.
W 1969 roku otrzymał Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy.
Napisał dwie książki: "Wielcy artyści małych scen" (pierwsze wydanie: Czytelni, 1968) oraz "Druga połowa życia" (Czytelnik, 1985).
Żona: Janina Balukiewicz.http://
6,0/10średnia ocena książek autora
22 przeczytało książki autora
40 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Wielcy artyści małych scen Ludwik Sempoliński
6,3
Operetka, kabaret, tingeltangel, teatrzyk - w połączeniu z okresem Dwudziestolecia mogą rozpalić wyobraźnię. Delikwent z płonącą imaginacją rzuca się tedy na książkę Sempolińskiego, czyta, czyta... a ogień gaśnie, gaśnie...
Nie ma nic boleśniejszego nad autora, który miał szczęście stać się świadkiem epoki otoczonej później legendą, a któremu nie staje talentu, aby część z tego, co przeżył, przekazać czytelnikom. W ten sposób zamiast operetki, kabaretu, teatrzyku mamy jedynie katalog premier, ilości przedstawień, obsady i okoliczności klapy. Obowiązkowo klapy, ponieważ autor zdaje się lubować w opisywaniu anegdot drastycznych, smutnych lub tragicznych. Dla mnie największym rozczarowaniem było to, że współpracując z Terne, z Żelichowską, z Pogorzelskimi, jedyne, co autor umie o nich napisać, to jaką skalą głosu i zdolnościami aktorskimi kto dysponował, albo jak był "utaneczniony". Nie muszę dodawać, że wobec nietrwałej, efemerycznej sztuki teatrzyków i kabaretów to za mało, a samo szafowanie tytułami, które czytelnikowi nic nie mówią - i powiedzieć nie mogą - raczej zniechęca niż zaprasza do lektury.
Spragnionym klimatu Dwudziestolecia odradzam. Wszystkim, którzy pracują nad monumentalną, drobiazgową, zakrojoną na wiele tomów powieścią historyczną o aktoreczce z teatrzyku polecam najszczerzej, przy czym nie gwarantuję, że zakopawszy się w Sempolińskim, dzieło swoje ukończą.
Wielcy artyści małych scen Ludwik Sempoliński
6,3
Bardzo ciekawy i obszerny przekrój przez miedzywojenne dzieje kabaretu i operetki. Sempoliński zręcznie i z humorem opisuje wydarzenia, występy i szeregi aktorów oraz reżyserów. Pomimo, iż nie oglądało się tamtych pokazów, ma się poczucie, jakby widziało się je w momencie czytania. Całość ubarwiona pięknymi fotografiami z występów.