Niestety książka Semplińskiego przeznaczona jest wyłącznie dla fanatyków i kolekcjonerów. Jest ona nudną, usypiającą wręcz wyliczanką przedstawień i obsady aktorskiej. Rok po roku Autor w powtarzalny sposób wylicza co w sezonie było granie, gdzie bylo grane i jak długo było grane. Z niewiarygodną wręcz precyzją (i to trzeba mu przyznać) podaje, kto grał (a kto zaniemógł),kto "wisiał" na afiszu, a kto z niego zszedł, który teatrzyk splajtował i ile nowych powstało w jego miejsce itp. Anegdotki i opisy życia za kulisami stanowią - niestety, ułamek tej monumentalnej wyliczanki. Owszem, padają tu słynne nazwiska przedwojennych gwiazd - ale tylko w kontekście tego, gdzie, z kim, za ile i jak długo występowały. Innymi słowy - wieje nudą, a przecież książka oparta na wspomnieniach Autora mogła być prawdziwym rarytasem! Na nic zdają się lakoniczne opisy zdolności aktorskich czy wokalnych gwiazd i gwiazdeczek, na nic zdjęcia, na nic tytuły zapomnianych zupełnie operetek i szlagierów. Piszę to z wielką przykrością, gdyż książka ta zostanie zapomniana tak samo jak operetka "Krysia leśniczanka", Maria Marjewska i teatrzyk "Małe miniatury"...

Niestety książka Semplińskiego przeznaczona jest wyłącznie dla fanatyków i kolekcjonerów. Jest ona nudną, usypiającą wręcz wyliczanką przedstawień i obsady aktorskiej. Rok po roku Autor w powtarzalny sposób wylicza co w sezonie było granie, gdzie bylo grane i jak długo było grane. Z niewiarygodną wręcz precyzją (i to trzeba mu przyznać) podaje, kto grał (a kto zaniemógł),...

Bardzo ciekawy i obszerny przekrój przez miedzywojenne dzieje kabaretu i operetki. Sempoliński zręcznie i z humorem opisuje wydarzenia, występy i szeregi aktorów oraz reżyserów. Pomimo, iż nie oglądało się tamtych pokazów, ma się poczucie, jakby widziało się je w momencie czytania. Całość ubarwiona pięknymi fotografiami z występów.

Bardzo ciekawy i obszerny przekrój przez miedzywojenne dzieje kabaretu i operetki. Sempoliński zręcznie i z humorem opisuje wydarzenia, występy i szeregi aktorów oraz reżyserów. Pomimo, iż nie oglądało się tamtych pokazów, ma się poczucie, jakby widziało się je w momencie czytania. Całość ubarwiona pięknymi fotografiami z występów.

Operetka, kabaret, tingeltangel, teatrzyk - w połączeniu z okresem Dwudziestolecia mogą rozpalić wyobraźnię. Delikwent z płonącą imaginacją rzuca się tedy na książkę Sempolińskiego, czyta, czyta... a ogień gaśnie, gaśnie...
Nie ma nic boleśniejszego nad autora, który miał szczęście stać się świadkiem epoki otoczonej później legendą, a któremu nie staje talentu, aby część z tego, co przeżył, przekazać czytelnikom. W ten sposób zamiast operetki, kabaretu, teatrzyku mamy jedynie katalog premier, ilości przedstawień, obsady i okoliczności klapy. Obowiązkowo klapy, ponieważ autor zdaje się lubować w opisywaniu anegdot drastycznych, smutnych lub tragicznych. Dla mnie największym rozczarowaniem było to, że współpracując z Terne, z Żelichowską, z Pogorzelskimi, jedyne, co autor umie o nich napisać, to jaką skalą głosu i zdolnościami aktorskimi kto dysponował, albo jak był "utaneczniony". Nie muszę dodawać, że wobec nietrwałej, efemerycznej sztuki teatrzyków i kabaretów to za mało, a samo szafowanie tytułami, które czytelnikowi nic nie mówią - i powiedzieć nie mogą - raczej zniechęca niż zaprasza do lektury.
Spragnionym klimatu Dwudziestolecia odradzam. Wszystkim, którzy pracują nad monumentalną, drobiazgową, zakrojoną na wiele tomów powieścią historyczną o aktoreczce z teatrzyku polecam najszczerzej, przy czym nie gwarantuję, że zakopawszy się w Sempolińskim, dzieło swoje ukończą.

Operetka, kabaret, tingeltangel, teatrzyk - w połączeniu z okresem Dwudziestolecia mogą rozpalić wyobraźnię. Delikwent z płonącą imaginacją rzuca się tedy na książkę Sempolińskiego, czyta, czyta... a ogień gaśnie, gaśnie...
Nie ma nic boleśniejszego nad autora, który miał szczęście stać się świadkiem epoki otoczonej później legendą, a któremu nie staje talentu, aby część z...

Mistrz Sempoliński przedstawia swoje wspomnienia przez pryzmat funkcjonowania teatrów tzw. podkasanej muzy w latach 1909-1939. Tekst, można by napisać, jest ciastem z rodzynkami i choć to rodzynki pierwszorzędnej jakości nie należy się spodziewać pięciuset stron opowieści o gwiazdach przedwojennych i międzywojennych. Większość wygląda mniej więcej (choć w dużym skrócie)tak: w teatrze tym a tym, dnia tego a tego odbyła się premiera operetki, rewii, programu kabaretowego pt. "Takim a takim", wystąpili aktorzy tacy a tacy, ten odniósł sukces, a ten stanowił tylko tło. Całość jednak, pisana językiem lekkim łatwym i przyjemnym(o żeby współcześni celebryci tak potrafili),daje pewien obraz funkcjonowania teatrów a ciekawostki z życia gwiazd, które nie umknęły pamięci autora, czasami bawią czasami smucą. Dodatkową atrakcją jest spora ilość fotografii.

Mistrz Sempoliński przedstawia swoje wspomnienia przez pryzmat funkcjonowania teatrów tzw. podkasanej muzy w latach 1909-1939. Tekst, można by napisać, jest ciastem z rodzynkami i choć to rodzynki pierwszorzędnej jakości nie należy się spodziewać pięciuset stron opowieści o gwiazdach przedwojennych i międzywojennych. Większość wygląda mniej więcej (choć w dużym skrócie)tak:...

Świat, który odszedł już do lamusa - Perskie Oko, Momus... ludzie, którzy go tworzyli - dziś zapomniani - a oni właśnie- Ludwik Sempoliński - to polski Fred Aster, Loda Halama /najpiękniejsze nogi międzywojnia, jak mawiano wtedy/ czy też Mira Ziemińska, Eugeniusz Bodo itd. oraz twórcy teksów, jak Julian Tuwim, Antoni Słonimski - tworzyli klimat tamtych dni, zaś ich dowcipy przeszły do historii, nie tylko kabaretu.

Świat, który odszedł już do lamusa - Perskie Oko, Momus... ludzie, którzy go tworzyli - dziś zapomniani - a oni właśnie- Ludwik Sempoliński - to polski Fred Aster, Loda Halama /najpiękniejsze nogi międzywojnia, jak mawiano wtedy/ czy też Mira Ziemińska, Eugeniusz Bodo itd. oraz twórcy teksów, jak Julian Tuwim, Antoni Słonimski - tworzyli klimat tamtych dni, zaś ich dowcipy...