Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Amerykanie o takich historiach mawiają zwykle, że są inspirujące. I często to słowo jest zwyczajną wydmuszką, wyświechtanym frazesem. Mnie książka Marka Kamińskiego nie zainspirowała. Szanuję rzecz jasna jego osiągnięcia i doceniam inteligencję. W wywiadzie rzece ciekawie opowiada o Bogu, niepełnosprawności, o stawianiu sobie celów i biznesie. Rozmowa ta wydaje mi się jednak do bólu poprawna, prowadzona w jednostajnym tempie i na domiar złego wtórna. Nie ma tu zaskoczeń czy niewygodnych pytań, a niektóre oczywiste kwestie niepotrzebnie wyjaśniane są zbyt szczegółowo. I jeszcze ten nieszczęsny Coelho jako drogowskaz i oaza mądrości. Może też po prostu zabrałem się za wspomnienia Kamińskiego zbyt późno, nie na fali zdobywania biegunów. Emocje zdążyły dawno opaść, a pewne tematy trochę się już zdezaktualizowały. Niemniej czytając ostatnie rozdziały, dotarło do mnie, że, cholera jasna, to zwyczajnie porządny, uczciwy gość, mający głowę na karku, trzymający się swoich zasad, a przy tym szczęśliwy i spełniony człowiek. No i jak tu u licha z jego opowieści nie czerpać inspiracji?