Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od bardzo długiego czasu poszukiwałam tej książki, pamiętając o "Balsamie dla duszy zakochanej", który urzekł mnie i wzruszył do łez. Teraz, kiedy już ją przeczytałam, zadaję sobie jedno pytanie; czy po prostu wyżej wspomniana pozycja posiada dużo większe walory od "Balsamu dla duszy romantycznej", czy to ja dojrzałam i teraz obie książki nie zrobiłyby na mnie większego wrażenia. Nie przeczę, że w tej części, którą właśnie skończyłam, znalazło się parę naprawdę wzruszających i głębokich historii. Ale większość wydawała mi się dość kiczowata i płytka. Może mam trochę inne pojęcie romantyzmu niż inni ludzie? Dla mnie to nie serduszka, kwiatuszki (róże) i czułe słówka, pluszaczki, walentynki etc. Ale raczej coś głębszego, tajemniczego, dzikiego, transcendentalnego, przepełnionego poezją, ale nie poezją na zasadzie "kocham twój delikatny uśmiech", ale raczej jakąś bardziej fascynującą w stylu "Kiedy umrę, kochanie" Poświatowskiej. Uważam się za romantyczkę, a czytając tę książkę zaczęłam się zastanawiać, czy mi romantyzm nie przechodzi. Nie, myślę, że nie. On dojrzewa. Już nie jestem małą dziewczynką czekającą na księcia z bajki, która zachwyci się byle tandetą. Szukam czegoś głębszego, dużo, dużo głębszego. Nie chcę mówić, że ten balsam jest zły. Dla mnie jest po prostu raczej przeciętny. Nihil novi.