Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biografia poety napisana przez jego córkę. Właściwie nie jest to typowa biografia, bo historię życia Konstantego Ildefonsa ubarwiają wspomnienia o mieszkaniach, drobne szczególiki, wzmianki o tym kiedy spłonął jaki rękopis, próby rekonstrukcji dwóch wersów, historie piór wiecznych i drewnianych misiów. Sentymentalne to wszystko i mało porywające. Książka jest jednocześnie polemiką z krytykami Gałczyńskiego. Trochę ta polemiką zabawna, bo w zasadzie słyszymy tylko głos adwokata i trzeba się domyślać co poecie zarzucano na podstawie obronnych argumentów autorki. W sprawie życiowych wyborów poety i jego poezji nie słychać krytyki. Acha, gdyby ktoś chciał się dowiedzieć czy Gałczyński był hołubiony przez władze PRL, to powinien kupić inną biografię, bo z tej dowie się tylko, że w szczecińskiej willi mieszkał krótko, a z kolei mieszkanie w Alei Róż było cudowne; ani słowa o tym za co lub dlaczego mógł się tak swobodnie przemieszczać po zrujnowanej Polsce. Od biografii nie oczekuję lustrowania poety, ale pewnego obiektywizmu, przedstawienia złożonych motywacji, tutaj tego nie znalazłem.