Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z początku jest... dziwnie, ale nawet nieźle. Iście filmowe tempo akcji, ciekawa postać hrabiny Batory i w sumie ciekawie nakreślone tło historyczne zachęcają do dalszej lektury. Wprawdzie grozy w tym mniej niż w hrabim Kaczuli, ale intryga rozkręca się całkiem przyjemnie. Co z tego jednak, skoro z biegiem powieści czytamy takie piramidalne bzdury, że głowa mała. Dacre Stoker zdecydował się wprowadzić do historii zarówno prawuja Brama, jak i samą oryginalną książkę, rzekomo podyktowaną przez Van Helsinga jako przestroga. Może nie byłoby to najgorszym pomysłem, gdyby Dacre w jawny sposób nie krytykował "Draculi" i z bezczelnością godną głównego bohatera nie wprowadzał wątków sprzecznych z fabułą oryginału. W dodatku najwyraźniej naoglądał się jego adaptacji filmowych, czerpiąc z nich nie tyle garściami, co całymi wiadrami - choćby wątek romansu Miny z wampirem ("Dracula" Coppoli) wrażliwość wampirów na promienie słoneczne czy zaraza przenoszona przez szczury (oba te wątki wprost z filmu "Nosferatu: Symfonia grozy"). W twórczym szale autor zapragnął także uczynić z hrabiego - a nie, przepraszam, KSIĘCIA (a tak poprawnie, panie Stoker, to Hospodara - jak już tak trzymamy się historii i inspiracji Władem Tepesem)... trzymajcie się... CHRZEŚCIJAŃSKIEGO, BOGOBOJNEGO WOJOWNIKA. Wampir rzuca nawet w kierunku zdeprawowanej hrabiny hasła w stylu "Prawdziwy rycerz Boga zawsze zwycięży" albo "Bóg cię kochał. Zabijałaś, ponieważ nie chciałaś przyjąć Jego miłości". Zastanawiam się poważnie, czy pan Dacre Stoker w ogóle czytał oryginalną powieść, czy poprzestał na ekranizacjach i streszczeniach. Niezależnie od tego, jeśli kochacie "Draculę", omijajcie "Nieumarłego" z daleka. Jeśli szukacie dobrego czytadła o wampirach, lepiej przeczytajcie oryginał. Albo "Carmillę".