Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To klasyczna już biografia drugiej osobistości III Rzeszy, która dla późniejszych opracowań stała się wręcz pozycją źródłową. Wynika to stąd, iż książka powstała na początku lat 60-ych XX w., a Autorzy odnaleźli i przeprowadzili wywiady z dziesiątkami (jeśli nie większą liczbą) osób, które znały Göringa na różnych etapach jego życia i kariery. Zebrali w ten sposób bardzo bogaty materiał, wprowadzając do obiegu szereg nieznanych wcześniej informacji. Wspomniane osoby obecnie od dawna już nie żyją, co tym bardziej podnosi walor pracy obydwu Autorów. Biografia napisana została w sposób solidny, aczkolwiek momentami bardzo suchy i surowy. Zdarzają się niekonsekwencje chronologiczne, które wyłapuje czytelnik bardziej zorientowany w dziejach III Rzeszy, innym mogą umknąć i utrudnić lekturę. Autorzy skupiają się na kwestiach politycznych, funkcjonowaniu władz III Rzeszy, pozycji Göringa w ich strukturach, rywalizacji z innymi potentatami, upodobaniom artystycznym (przejawiającym się m. in. w rabowaniu na wielką skalę dzieł sztuki) itp. Wyraźnie „nie leżą” natomiast Autorom kwestie militarne, którym muszą jednak poświęcić nieco uwagi za względu na stanowisko bohatera pracy jako dowódcy Luftwaffe. Czynią to bardzo powierzchownie, dosłownie „po łebkach”, nie unikając przy tym licznych błędów i powielania ogólnikowych (często mylnych) opinii. Przykładowo, kwitując dosłownie jednym zdaniem kampanię powietrzną przeciwko Polsce w 1939 r. powtarzają z gruntu nieprawdziwe (krążące jednak w literaturze zachodniej) twierdzenie o zniszczeniu polskich samolotów „na ziemi” w pierwszym dniu wojny. Nawet opracowania niemieckie, wydane już w latach 60-ych, przedstawiają tę kwestię zupełnie inaczej (np. K. Bekker, Atak na wysokości 4000. Z dziejów Luftwaffe, wyd. 1965, wyd. polskie 1999, s. 60). Cóż, Polskę zaliczono machinalnie do grupy wielu państw, które istotnie doznały podobnych strat w pierwszych dniach wojny. Inne przykłady niekompetencji Autorów w kwestiach militarnych to stwierdzenie, iż w 1941 r. Kreta została zdobyta przez niemieckich spadochroniarzy bez większego wysiłku i bez większych strat. Tymczasem było to zwycięstwo wywalczone z najwyższym trudem, okupione bardzo wysokimi stratami. Tak wysokimi, iż dowództwo niemieckie zrezygnowało z późniejszego, samodzielnego używania wojsk powietrzno-desantowych w skali operacyjnej. Niemieccy spadochroniarze stali się odtąd „normalną” (chociaż elitarną) piechotą. Kolejna „wpadka” to stwierdzenie, iż po ataku na ZSRR oddziały niemieckie w ciągu trzech dni podeszły pod Smoleńsk (sic!). Ewidentnie pomylono tu Smoleńsk z Mińskiem, który zresztą Niemcy zajęli w tydzień po rozpoczęciu działań. Takich „przypadków” jest w książce więcej. Zmusza to do stwierdzenia, iż warstwa militarna biografii prezentuje się słabo. Tym niemniej, jest to pozycja warta lektury ze względu na wspomniane wyżej, inne zalety.