Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tę książkę ze względu na jej makabryczny motyw i z przykrością stwierdzam, że jest to jedyne co ta książka posiada dobrego. Wygląda to tak, jakby autorka uznała, że sam ciekawy motyw się obroni i nie potrzeba tu czegoś takiego jak fabuła. Cała książka wygląda jak przedstawienie świata i praw, które nim rządzą. Brakuje tu historii, żeby ta książka faktycznie była o czymś. Praktycznie całość, to poznawanie relacji biznesowych. Jeździmy z miejsca do miejsca i słuchamy jak nasz „I don’t care” bohater robi interesy z ludźmi, którymi gardzi. Drugą opcją jest słuchanie o tym jak Marcos miał źle i co mu się złego przydarzyło, co szczerze mówiąc mało mnie obeszło w całej tej historii. Wyglądało to jak „yyy, to może teraz coś o głównym bohaterze, żeby nie było że jest nikim”. Rozumiem, że przez wydarzenia, jakie go spotkały w życiu i przez to jak wygląda teraz świat mógł stać się beznamiętny, ale przez to jak to jest pisane, robi się to nieangażujące i miałkie. Uważam, że styl pisania jest mdły, nieciekawy, niewciągający. Nie wywołuje emocji, a chyba o emocje chodzi. O obrzydzenie, niepokój i dyskomfort podczas czytania o zjadaniu ludzi. Autorka miała dobry pomysł, ale na tym się skończyło.