Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na końcu łzy miały płynąć jak grochy,a ja zamiast wzruszenia czułam hmmm...złość,niezrozumienie,poczucie niesprawiedliwości. Pomysł na fabułę zaintrygował mnie równie mocno, co Harry Styles na okładce i opinie roztaczające wizje ogromu emocji. Dałam się złapać! Już sam prolog można postrzegać jako spoiler i zapowiedź tego,co wydarzy się w tej historii,przez co lektura nie jest zaskakująca. Obfituje ona za to w niedopowiedzenia. Według mnie, najbardziej charakterną postacią jest Marion, związałam się z nią i niejako współodczuwałam. Nie mogłam się wprost pogodzić,że [UWAGA: SPOILER] bliski jej mężczyzna zupełnie nie szanował jej uczuć,jej osoby i nie potrafił zdobyć się na szczere wyzwanie. Kobieta żyła w kręgu chłodu,niedopowiedzeń łaknąc najmniejszego czułego gestu. Tak,tak,trochę jej się,,ulało" ale to tylko dowód na desperacką potrzebę miłości. No i stąd właśnie moje zbulwersowanie na końcu i żal,że życie tej trójki potoczyło się tak,a nie inaczej. Książka wiele traci na tym, że jest pozbawiona perspektywy Toma. Chciałabym wiedzieć czy ten skurczybyk miał choć trochę wyrzutów sumienia,posługując się zakochaną w nim Marion, jak przedmiotem, którym można posłużyć si w jak orężem przed ludźmi mającymi wątpliwości co do ,,prawidłowego prowadzenia się " wzorowego funkcjonariusza policji, który ma ambicję pnąć się wyżej w tej hierarchii. Dobrze,dobrze,jestem stronnicza! Reasumując: mogło być lepiej albo: prawie dobrze ale źle :D