Adam Fyda

Komiks jest adaptacją opowiadania jednego z klasyków literatury grozy, tej jej części później określonej mianem weird fiction, Artura Machena. Autor komiksu formalnie fabułę uprościł, dokonał pewnych zmian, jakby mając na uwadze płynność opowieści, chociaż zdecydowanie wolę narracyjne urozmaicenie oryginału. Sama niesamowitość zdaje się też w komiksie mniej odsłonięta, mniej oddająca grozę, zatrzymująca się w niesamowitości. Współgra z tym wyborem klimat stworzony rysunkami. Jest to wspaniała, mroczna kreska, z przestronnymi kadrami, pozwalającymi wybrzmieć i wyrazom twarzy, gdy dostajemy zbliżenia na postacie w trakcie rozmów i w chwilach ukazujących ich emocje; i ukazać w szerokich ujęciach Londyn, tą wspaniałą scenę dla wszelkich niezwykłych opowieści grozy z okresów sprzed wojennego szaleństwa XX wieku. Graficznie komiks jest świetny, bogaty, oszałamiający rozmachem, sprawny w miejskich krajobrazach, dialogach arystokracji, wnętrzach ich domów, w emocjach na ich twarzach. Jedno słowo konieczne względem wydania, mianowicie nie odnalazłem zasadności dla zastosowania dwóch rodzajów papieru, niemal naprzemiennie, kredowego, błyszczącego i zmatowiałego, co skutkuje różnym wyglądem szczególnie w zakresie nasycenia czernią, a jako że w czarno-białej kresce dominują duże czarne plamy, mocno się to odróżnia. Nie wiem czy to celowy zabieg, ale tak czy inaczej mnie nie przekonał.