Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niewielkich rozmiarów książka, której nie odłożyłam dopóki nie zamknęłam ostatniej strony, to historia wielkiej, szalonej namiętności i miłości. Filmu na podstawie, którego powstała ta niewielka objętościowo powieść niestety nie widziałam, więc nie mam jak jej porównywać z filmowym dziełem. Ada McGrath od dziecka nie mówiła. Dobrowolnie zamknęła się w milczeniu i jej jedynym środkiem komunikacji z otoczeniem stał się fortepian, dzięki, któremu przekazywała swoje emocje. Ada została wydana za mąż per procura za Szkota Alisdaira Stewarta od wielu lat mieszkającego wśród Maorysów w Nowej Zelandii. Wraz z nieślubną córką Florą i swoim fortepianem po wielu miesiącach uciążliwej morskiej podróży dociera do wybrzeży Nowej Zelandii, gdzie nic nie jest takie jak miało być, ale przede wszystkim mąż nie ma ochoty na przeniesienie porzuconego na piaszczystej plaży fortepianu, do nowego domu Ady. Przeróżny splot wypadków sprawia, że fortepian trafia do sąsiada Stewarta, nieokrzesanego oraz niepiśmiennego Georgea Bainesa, który proponuje Adzie wykupienie fortepianu. Zdesperowana Ada godząc się na taki układ, nie ma pojęcia do jakiego dramatu doprowadzi jej decyzja i wplątuje się w namiętny romans. Czytając „Fortepian” dałam się ponieść opisom maoretańskiej przyrody, wraz z Adą przedzierałam się przez błotnistą dżunglę i odczuwałam jej ból czytając o porzuconym na pastwę piasku i wody morskiej fortepianie. Tak jak napisałam na początku recenzji, „Fortepian” pochłonął mnie bez reszty i trafia na moją prywatną listę najpiękniejszych książek przeczytanych w tym roku.