Kate Pullinger

Nie mogłam się powstrzymać, kiedy ta książka mignęła mi w czerwcu na półce w szkolnej bibliotece. Tyle lat i jakimś cudem jej nie zauważyłam. Trochę poczekała teraz na swoją kolej, ale było warto! Film z 1993 roku był naprawdę głośny. Trzy Oskary i Złota Palma w Cannnes zasłużone. Do dziś pamiętam towarzyszące mu emocje i mój zachwyt. Książka, licząca niespełna dwieście stron, jest powieściową wersją filmu, rozbudowaną o wcześniejsze lata z życia Ady McGrath i jej córki Flory, jeszcze na terenie Szkocji, przed przybyciem do Nowej Zelandii. Napisana w 1994 roku przez reżyserkę filmu- Jane Campion – we współpracy z powieściopisarką Kate Pullinger. Spojrzałam na nią z większym doświadczeniem życiowym, ale nadal pozostaję pod wrażeniem całej opowieści i emocji mi nie zabrakło. W scenerii odległej, nieznanej, na wpół dzikiej i błotnistej ziemi rozgrywa się historia przesiąknięta muzyką, romantyzmem i erotyzmem. Fortepian do tych nieprzyjaznych i prymitywnych miejsc nie pasuje, ale jest sensem życia Ady i stanie się przyczynkiem do pięknej historii miłosnej. Ta niestety wymagać będzie sporej ofiary, a instrument okaże się prawdziwym przekleństwem kobiety. Uczestnicy miłosnych zmagań poznają co to pożądanie, namiętność, nienawiść i ból rozstania. Nie uwolnicie się zapewne od obrazów filmowych i wizerunków aktorów grających w filmie, ale czyta się wyśmienicie, niezmiennie wzruszając i fascynując.