Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kobiety, o których opowiada Cho Nam-Joo wiodą swoje życia w cieniu innych. Oczekuje się od nich spełniania pewnych oczekiwań, realizowania schematów, ale w każdej z nich kiełkuje bunt przeciwko byciu kolejną niewidzialną panną Kim i potrzeba zawalczenia o swoje. Gdy przyjmiemy, że wszystkie te przedstawione w zbiorze opowiadań „panny Kim” w pewien sposób reprezentują wszystkie niewidzialne kobiety, to może warto zadać sobie pytanie – o czym takim wie panna Kim? Z czym borykają się nie tylko Koreanki, ale po prostu kobiety, o czym one wiedzą a inni nie? Panna Kim wie o: - nierównościach i dyskryminacji dziewczynek i kobiet w szkole i w miejscach pracy, - szklanym suficie, przez który ciężko się przebić, tym, jak kobiety są obarczane opieką nad starszymi członkami rodziny, - tym, jak od mam oczekuje się, że porzucą karierę, by wychowywać dziecko, - tym, że kobiety tracą swoją tożsamość po urodzeniu dziecka, stając się po prostu czyjąś mamą (nikt nawet nie zwraca się do nich ich ich imieniem, tylko imieniem dziecka – mama X),- tym, że oczekuje się, że babcie nie będę mieć własnego życia, tylko poświęcić je na wychowanie wnuków, - tym, że syn jest lepiej traktowany w rodzinie niż córka, przedmiotowym traktowaniu i wykorzystywaniu, przemocy seksualnej, ekonomicznej i psychologicznej, których ofiarą padają, - tym, że trudno im dochodzić własnych praw, jeśli padną ofiarą przemocy. To tylko część tematów, które porusza Cho Nam-Joo w swojej książce. Zajrzyjcie do mojej recenzji, by dowiedzieć się więcej, w tym także gdzie w tym wszystkim są mężczyźni, jaki wydźwięk ma oryginalny tytuł tego zbioru a także czemu po raz kolejny wydawnicto tłumaczy z angielskiego! Zapraszam na bloga: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2024/02/10/panna-kim-wie-cho-nam-joo/