Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No więc nie podobało mi się. Daję 4/10, czyli nie taką znów najniższą ocenę, bo mimo wszystko czytałam gorsze książki, którym można jeszcze więcej zarzucić. Ale nie jest to książka, którą bym polecała. Zacznę może od kwestii, która denerwowała mnie najbardziej: Ta książka jest zwyczajnie rasistowska. Osoba autorska, ustami bohaterów, przekazuje w tej książę poglądy, że wszystko, co złe się dzieje czarnym to wina białych, "rasistowskiego systemu" i kapitalizmu (co ma do tego kapitalizm, tego nie raczy nam wytłumaczyć). Ja rozumiem, że książka dzieje się w Stanach, gdzie pewnie problemy rasowe są odmienne niż w Europie, ale to nie zmienia faktu, że naprawdę krzywdzący i rasistowski jest podprogowy przekaz, że biali są źli i to nasza wina, że czarnym się dzieje źle. Drugą rzeczą, która nieustannie mnie drażniła, była kwestia zażywania u bohaterów marihuany. Może nie robili tego często, ale zażywanie marihuany było w tej książce traktowane jakoś coś zupełnie normalnego i fajnego. Już na samym początku jest wspominane, że nawet matka głównego bohatera nie widzi problemu w tym, że jej nastoletnie dziecko pali, bo docenia wartość terapeutyczną. Uważam takie treści przekazywane w książce dla osób młodych za szkodliwe. Swoją drogą oba te problemy łączą się w wątku ojca Kasima, o którym wspomniane jest, że poszedł siedzieć za posiadanie kilkudziesięciu gramów. I że jakie to niesprawiedliwe i rasistowskie, bo jakby był biały to by policjanci przymknęli oko. No aż mi zęby zgrzytały, jak to czytałam. Ojej, jaki biedny człowiek, bo poszedł do więzienia za coś, co w kraju, w którym mieszka najwyraźniej jest karane więzieniem. Oczywiście wina białych, a nie tego, że popełnił przestępstwo... Ehh, czuję irytację na samo wspomnienie. Mniejsze zarzuty wobec tej książki to przede wszystkim: - Mnogość postaci niebinarnych i queerowych, tak jak już ktoś wspomniał w innym komentarzu - ok, główny bohater jest niebinarny, spoko, ale nie uwierzę, że nagle w jednej grupce kursantów chyba WSZYSCY są queerowi, a niebinarnych była tam w sumie bodajże czwórka. Rozumiem, że mniejszości chcą czytać książki o sobie, ale robienie z mniejszości większości sprawia, że historia staje się niewiarygodna i momentami denerwująca. - Cały trzon fabuły - czemu mam uwierzyć, że jakiś wątek losowego dzieciaka na Twitterze o czymś tak trywialnym jak nieszczęśliwa miłość stał się wiralem? To nie ma sensu. - I cały ten wątek z kłamaniem, że to jego twit, chociaż napisał go Kasim - po pierwsze nie lubię budowania fabuły na kłamstwie, ale z drugiej strony akurat w przypadku tej konkretnej historii mało wiarygodne było dla mnie jak wszyscy się zachowali, gdy to kłamstwo wyszło na jaw. Mam na myśli, że to tylko głupi twit, naprawdę nikt nie będzie w prawdziwym życiu się przejmować, że inna osoba skłamała w tak trywialnej sprawie. Na koniec powiem, że ciężko mi się czytało te wszystkie nijakie formy typu "niebinie" czy "pisarze". Nie brzmi to dobrze w języku polskim. Plusy? Neuroatypowość głównego bohatera - jako osoba z ADHD w chaotycznych myślach i zachowaniach bohatera odnalazłam dużo siebie i akurat ta kwestia moim zdaniem została dobrze pokazana.