Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"There may be bloodthirsty aliens, but at least there aren’t any Russians." Rok 2184 (więc po wydarzeniach w Alien 3). Należący do McAllen Integrations, USCSS Gardenia, lekki komercyjny statek holowniczy z kilkuosobową załogą zmierza ku irańskiej kolonii (zmieniona nazwa z LV-991 na Iran’s National Data Corporation Hasanova). Załoga składa się z inżynierów, która ma za zadanie zaprojektować i zainstalować systemy środowiskowe na Charybdis - to placówka umiejscowiona w środku potężnego leja, do którego zlewa się woda. Hasanova Atmospheric Processing Station, czyli HAPS - to najbardziej zaawansowane centrum danych w tej galaktyce. Spraw bezpieczeństwa dogląda tam Kamran Afghanzadeh. Gardenia ląduje i Kamran wita załogę. Cheyenne Hunt (Shy) – programistka Front-End – zaprzyjaźnia się z Kamranem. Podczas oględzin miejsca Shy i jej współpracownik Noah odkrywają, że część okablowania i infrastruktury robili ruscy (UPP - Union of Progressive Peoples?). Mamy więc tutaj wykorzystane elementy z niewyprodukowanego scenariusza Aliena 3. W trakcie prac wychodzą na jaw kolejne nieprawidłowości – nawet Kamran zaczyna się dziwić co się dzieje. W pewnym momencie Amerykanów posądza się o szpiegostwo. Shy będąc z Kamranem na pewnych niedostępnych piętrach jest świadkiem jakiejś akcji wywożenia rannego którego żyły są w czarnym kolorze. Amerykanie zostają aresztowani. Jakiś czas później nagle pojawia się jakiś nieplanowany statek, który ląduje na pobliskiej wyspie – jest to UAEV Blackstar jakiś naukowy statek. Irańczycy udają się tam z małą ekipą wraz z Shy, i natykają się na pobliską jaskinię z laboratoryjnym sprzętem Weyland w środku i ampułką z czarną mazią. Kamran zostaje zainfekowany tą substancją, jednak w tym samym czasie dorosły obcy zeskakuje z sufitu i uprowadza go. Ekipa ucieka z powrotem. Tiran – CTO placówki – oferuje ekipie amerykańskiej 10 milionów dla każdego, jeśli zgodzą się podpisać klauzulę o niejawności, nie będą musieli ukończyć prac. Jednak muszą poczekać ok. 2 tygodni na statku aż paliwo do ich statku zostanie wyprodukowane. Podczas pierwszego wieczora Noah upala się i dostaje kosza od Shy, wkurzony wzywa Colonial Marines – cały deal z milionami idzie w błoto. Kapitan Kylie Duncan z grupy Midnighters (to taki lepszy oddział Colonial Marines do zwalczania ksenomorfów, które nazywają tutaj X-ray) przyjmuje w swe szeregi kaprala Russela Beckera. Szykuje się akcja. Wyruszają na wezwanie z Hasanova. Lądują na placówce i zabezpieczają statek Amerykanów. Irańczyków umieszczają w zamknięciu. Colonial Marines są do przygotowani, mają doświadczenie i sprzęt pozwalający na okiełznanie obcych stworów (m.in. robopsy zwane „good boys”, czy kleista substancja do unieruchamiania obcych). W jednym laboratorium natykają się na królową po eksperymentach – z trudem ją unieruchamiają i zauważają że ma przy pysku jakieś przytwierdzone pudełko jakiś wszczep. Znajdują też zahibernowanego Kamrana z amputowaną ręką. Marines łapią też kilka obcych, które są umieszczone w klatkach. Duncan wyjawia nowemu Beckerowi prawdziwy powód interwencji na Charybdis – rośnie napięcie pomiędzy ICSC (Niezależne Kolonie Systemu Centralnego) z innymi supermocarstwami. Wojna jest przesądzona. Ameryka od dawna ostrzy sobie łapki na tę placówkę. Duncan nakazuje Shy dokończyć częściowo jej robotę, co pozwoli na kontrolowanie dostępów – drzwi i innych zdalnie na całej placówce. Duncan ma w planie po tym jak odlecą zwolnić zamki i uwolnić obcych, aby zainfekowały placówkę. Wówczas inni Marines przybędą i „wyzwolą” placówkę – tym samym przejmując ją dla Ameryk. Okazuje się, że na statku Blackstar była bohaterka innej powieści tego autora (Aliens Cold Forge) dr Blue Marsalis, to ona prowadziła eksperymenty na obcych. Shy próbuje coś zrobić z planem Duncan, ale pani kapitan ją zabija na oczach Beckera. Becker chce uwolnić pozostałych członków ekipy amerykańskiej, jednak oni też są spisani na straty według planu Duncan. Becker postanawia powiedzieć wszystko jednej szeregowej Garcii. Plan się trochę komplikuje, bo ekipa amerykańska zostaje zaprowadzona na pokład, gdzie jest wielu marines. Gdy mają zostać zlikwidowani, Becker mówi to Marcusowi, syntetykowi towarzyszącemu Amerykanom i ten rzuca się, aby uwolnić akurat przewożoną w hermetycznym sześcianie schwytaną królową. Marcus ginie, ale udaje mu się otworzyć klatkę. Królowa wyrywa się z niewoli i sieje popłoch wśród marines. W pewnym momencie nawet chwyta leżący karabin pulsacyjny i rozwala jednego marine! Becker i Amerykanie uciekają do windy, jednak w ostatniej chwili królowa dostaje się do nich i wyrywa im broń. Zaczyna coś gestykulować i pudełko przy jej głowie zaczyna mówić robotycznym głosem. Są w stanie się komunikować. Obcy mówi, że ich nie zabije. Zostawia ich i ucieka. Kamran zostaje wybudzony z hibernacji i wraz z Tiran (babka CTO) próbują przetrwać chowając się. Przed atakiem obcych ratuje ich Królowa – odgania je, i nakazuje Irańczykom spotkać się z innymi ocalałymi Amerykanami. Becker, dwójka Irańczyków i ocalali wykonawcy Amerykanie oraz królowa Marsalis (okazuje się, że to przeobrażona pani naukowiec z poprzedniej książki, to ona przybyła na statku Blackstar) zamykają się w dolnym magazynie, który jest super szczelny. Jednak próba obalenia kapitan Duncan kończy się porażką i połowa oddziału marines, której nie spodobał się pomysł Duncan zostaje wyeliminowana. Duncan postanawia zostać na planecie i dorwać Beckera. Marsalis opowiada uwięzionym ludziom swoją historię. Proponuje im, aby uciekli w Blackstar – statku Marsail. Grupa jest zamknięta w szczelnym pomieszczeniu, ale oddział Duncan robi nalot i niemal się przebija, jednak atakuje ich fala obcych i Marines musza się bronić. Obcy w końcu ich zalewają masą. Grupa ucieka zewnętrznymi drabinkami, kilku członków ginie po drodze. Becker i Arthur postanawiają udać się do Data Cannon – urządzenia wysyłającego dane – i wysłać wszystkie nagrane dane z działania Duncan, by wszystkie światy się dowiedziały. Arthur w pomieszczeniu wysyłania danych ginie, gdy przyszpilają ich marines. Ostatecznie Duncan mści się na Beckerze, podlatuje dropshipem i rozwala wieżę w drobny mak. Z całej grupy ostali się Irańczycy – Kamran i Tiran oraz Mary Fowler. Kamran włącza wielkie wentylatory i rozwala dropshipa z Duncan. Ale udaje jej się przeżyć. Musi odzyskać Marsalis i dlatego z resztą oddziału wyrusza do gniazda. Marsalis zabiera też Mary i Kamrana do gniazda, aby uratować Tiran. Oczywiście obcy wszystkich atakują, do ostatecznego starcia dochodzi nad zbiornikiem z czarną mazią w jaskini. Duncan kończy w tej mazi. Marsalis zostaje też pokryta mazią. Kamran i Mary z trudem docierają do Blackstara, za nimi wlecze się umierająca Marsalis. Na pokładzie wita ich Ojciec, zepsuty syntetyk, który pozwala im wystartować statkiem. Jednak z uwagi na zagrożenie biologiczne podstępem umieszcza ich w kapsule ratunkowej i wystrzeliwuje, jednocześnie powiadamiając odpowiednie siły ratunkowe… Epilog sugeruje, że częściowe dane wysłane z Data Cannon dotarły do adresatów i zostaje wypowiedziana wojna między światami… Książka może ciekawa, ale napisana w bardzo specyficzny sposób (zamiast czasu przeszłego, czas teraźniejszy – zamiast „powiedział” – „mówi”) i niektóre sytuacje są tak opisane z punktu widzenia kogoś zaznajomionego z danym tematem, ale dla mnie były całkowicie niezrozumiałe, często musiałem się cofać, bo pewne rzeczy umykały… tak więc fabuła ciekawa (rozwinięcie uniwersum obcego – wykorzystanie black goo, colonial marines, UPP),ale podana w sposób zupełnie niestrawny… Zaskakujące jest to, że autor zwodzi nas przyzwyczajając czytelnika do jakiegoś bohatera (Kamran, Shy, Becker) by po jakimś czasie „ubić” go i wprowadzić na jego miejsce nowego protagonistę. Przez to nie ma komu „kibicować”. Pod koniec mi już było wszystko jedno, czy ktoś to przeżyje czy nie. Autor też trochę poszedł za daleko z przeobrażeniem Marsalis w gadającego obcego – ten motyw zupełnie mi się nie spodobał… ale mimo to warto.