Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znakomity debiut autora, zarówno jeżeli chodzi o styl literacki, fabułę jak i przemycenie informacji historycznych w przystępnej dla czytelnika beletrystycznej formie. Dziwię się, że książka nie została wydana przez któreś z oficjalnych wydawnictw – być może autor w ogóle się o to nie starał, być może zaważyła tu tematyka, dotykająca spraw związanych z kościołem katolickim, który dla większości czytelnikow jest nieskazitelny i pozbawiony zła (przynajmniej do czasu ukazania się filmu Siekielskiego). Jednak w książce nie chodzi o molestowanie seksualnie w kościele, które tylko raz na marginesie jest krótko wspomniane. Im dalej czytałam, tym bardziej nasuwały mi się porównania z „Kodem Leonarda da Vinci” Dana Browna – i tu trup ściele się gęsto, i tu mamy też do czynienia z tajemniczymi sektami. Ale w książce p. Kusaka znacznie więcej jest delikatnego humoru w osobie dobrotliwego księdza proboszcza, który nie potrafi obsługiwać ani skomplikowanej komórki ani nawigacji samochodowej, a otaczającą go rzeczywistość komentuje w sposób wywołujący permanentny uśmiech w trakcie czytania. Tytułowy pies Boga ( z łaciny domini canes – tak nazywano zakon dominikanów, mających jak psy strzec Kościoła),to dominikanin i inkwizytor. Wprawdzie Kongregacja Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji zostala w 1908 przez papieża Piusa X przekształcona w Kongregację Świętego Oficjum, tę zaś w 1965 papiez Pawel VI przekształcił w Kongregacje Nauki Wiary, niemniej ta ostatnia jako spadkobierczyni Inkwizycji do dziś decyduje, kto i czego może nauczać i już niejednemu niewygodnemu teologowi odebrała prawo głosu i pracę, ogłaszając go heretykiem. Autor dobrze przedstawił też sektę katarów i ich filozofię – nigdy dotąd o nich nie słyszałam i musiałam sięgnąć do źródeł historycznych. Oficjalnie sekta ta działała w XI-XIII wieku we Włoszech i Francji i była zwalczana przez inkwizycję, którą głównie reprezentowali dominikanie. Przeniesienie inkwizycji i katarów w czasy współczesne do Polski to ciekawy zabieg i dało bardzo dobry efekt literacki. Niewyjaśniona do końca przyczyna wydarzeń, które spowodowały interwencję inkwizytora (opętanie czy nie?),w niczym mi jako czytelniczce nie przeszkodziło, wręcz przeciwnie, opcja „wszystko jest możliwe” bardzo mi się spodobała. Zakończenie świetne, ale go nie zdradzę, żeby nie psuć przyjemności następnym czytelnikom. Wniosek – dobra rozrywka, napisana bardzo dobrym stylem i poszerzająca naszą wiedzę historyczną. Książkę polecam. Chętnie przeczytam następne pozycje autora.