Znakomity debiut autora, zarówno jeżeli chodzi o styl literacki, fabułę jak i przemycenie informacji historycznych w przystępnej dla czytelnika beletrystycznej formie. Dziwię się, że książka nie została wydana przez któreś z oficjalnych wydawnictw – być może autor w ogóle się o to nie starał, być może zaważyła tu tematyka, dotykająca spraw związanych z kościołem katolickim, który dla większości czytelnikow jest nieskazitelny i pozbawiony zła (przynajmniej do czasu ukazania się filmu Siekielskiego). Jednak w książce nie chodzi o molestowanie seksualnie w kościele, które tylko raz na marginesie jest krótko wspomniane. Im dalej czytałam, tym bardziej nasuwały mi się porównania z „Kodem Leonarda da Vinci” Dana Browna – i tu trup ściele się gęsto, i tu mamy też do czynienia z tajemniczymi sektami. Ale w książce p. Kusaka znacznie więcej jest delikatnego humoru w osobie dobrotliwego księdza proboszcza, który nie potrafi obsługiwać ani skomplikowanej komórki ani nawigacji samochodowej, a otaczającą go rzeczywistość komentuje w sposób wywołujący permanentny uśmiech w trakcie czytania.
Tytułowy pies Boga ( z łaciny domini canes – tak nazywano zakon dominikanów, mających jak psy strzec Kościoła), to dominikanin i inkwizytor. Wprawdzie Kongregacja Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji zostala w 1908 przez papieża Piusa X przekształcona w Kongregację Świętego Oficjum, tę zaś w 1965 papiez Pawel VI przekształcił w Kongregacje Nauki Wiary, niemniej ta ostatnia jako spadkobierczyni Inkwizycji do dziś decyduje, kto i czego może nauczać i już niejednemu niewygodnemu teologowi odebrała prawo głosu i pracę, ogłaszając go heretykiem. Autor dobrze przedstawił też sektę katarów i ich filozofię – nigdy dotąd o nich nie słyszałam i musiałam sięgnąć do źródeł historycznych. Oficjalnie sekta ta działała w XI-XIII wieku we Włoszech i Francji i była zwalczana przez inkwizycję, którą głównie reprezentowali dominikanie. Przeniesienie inkwizycji i katarów w czasy współczesne do Polski to ciekawy zabieg i dało bardzo dobry efekt literacki. Niewyjaśniona do końca przyczyna wydarzeń, które spowodowały interwencję inkwizytora (opętanie czy nie?), w niczym mi jako czytelniczce nie przeszkodziło, wręcz przeciwnie, opcja „wszystko jest możliwe” bardzo mi się spodobała. Zakończenie świetne, ale go nie zdradzę, żeby nie psuć przyjemności następnym czytelnikom.
Wniosek – dobra rozrywka, napisana bardzo dobrym stylem i poszerzająca naszą wiedzę historyczną. Książkę polecam. Chętnie przeczytam następne pozycje autora.

Znakomity debiut autora, zarówno jeżeli chodzi o styl literacki, fabułę jak i przemycenie informacji historycznych w przystępnej dla czytelnika beletrystycznej formie. Dziwię się, że książka nie została wydana przez któreś z oficjalnych wydawnictw – być może autor w ogóle się o to nie starał, być może zaważyła tu tematyka, dotykająca spraw związanych z kościołem...