Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspomnienia pani Pomsel są przewidywalne. Aż do bólu. Większość tego społeczeństwa, szczególnie zaś osoby które przeżyły, właśnie : przeżyły i doczekały sędziwego wieku, w głębi serca uważają, że nie mają sobie nic do zarzucenia. Podobnie było....w Norymberdze. Jedni nic nie wiedzieli o "ostatecznym rozwiązaniu", inni "wykonywali rozkazy", jeszcze inni robili jedno i drugie " bo trzeba było jakoś żyć, żeby przeżyć". Myśl, że można było inaczej postąpić, w tego typu wspomnieniach, nie występuje. Moim zdaniem straciłem pół dnia na lekturze. A mogłem wyjść z domu. Do lasu. Z kijkami. Jeszcze coś, bo wczoraj nie pisałem: wbrew niektórym opiniom, posłowie czy jak to się tam akurat nazywa, bardzo trafne. Niewątpliwie. Absolutnie. Stale i wciąż.