Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym miał wymyślić na szybko przepis na dobrą książkę podróżniczą, wyglądałby on mniej więcej tak: 1. Przede wszystkim autor powinien być wrażliwy i refleksyjny. Posiadać zmysł obserwacji, ciekawość świata, zainteresowanie dla tego co inne, empatię, ale i dla równowagi poczucie humoru i dystans do siebie. A nie być jedynie zdobywcą, który chce obwieścić całemu światu odhaczone przez siebie cele i pobite rekordy. 2. Posiadać umiejętność selekcjonowania przekazywanych informacji. Podawać tylko niezbędne i ciekawe dane o przebiegu podróży. Skupiając się bardziej na „przygodach”, czyli na tym co przerywało rutynę podróży, a unikając suchego relacjonowania każdego dnia (w stylu wstałem o 7:00, o 7:15 zjadłem trzy jajka na śniadanie, o 7:43 wsiadłem na rower i przejechałem… km i … metrów). 3. Nie bać się opisów: świata, ludzi, zwierząt, a nade wszystko własnych przeżyć, emocji, myśli. Opisy są dobrym sposobem wyrażenia osobistego postrzegania i rozumienia świata, stanowią również pole do popisu dla ekspresji literackiej. 4. Nie bać się zdradzać własnych poglądów i przekonań, ale i chwilowych stanów, konfliktów i napięć. Czytelnik może poczuć sympatie do autora jedynie, gdy ten pozwoli mu się trochę poznać – jest nie tylko medium, ale żywym człowiekiem. 5. Nie stronić od „tubylców” czerpiąc przekazywane informacje przede wszystkim właśnie z rozmów z lokalną ludnością. I dopiero wtórnie odnosząc się do przewodników, książek naukowych, artykułów czy Wikipedii, i po to tylko by osadzić rozmowę w szerszym kontekście (politycznym, historycznym, kulturowym itd.). Przepisywanie informacji z łatwo dostępnych źródeł metodą „kopiuj-wklej” jest najgorszą rzeczą jaką można zrobić książce podróżniczej (taką książkę można by napisać bez wychodzenia z domu). 6. Pisać mówionym, potoczystym językiem, mającym charakter opowieści. Nie używać pretensjonalnego słownictwa, terminologię naukową i specjalistyczną stosując jedynie przy okazji odnoszenia się do jakichś konkretnych teorii. 7. Najważniejszą zaś zasadą jest umiar. Umiar w każdym z powyżej wymienionych i innych (gdyż lista ta nie jest domknięta) czynników. To dzięki niemu można przeczytać książkę od początku do końca bez znużenia. Cóż, to co do tej pory napisałem nie jest jedynie przydługim wstępem do opisu książki „Pięć kilometrów do bomby. Rowerem przez Afrykę”, ale właśnie jej opisem. Książka ta spełnia powyższe kryteria niemal w stu procentach.