Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co by było gdybyśmy pamiętali tylko to, co wydarzyło się dzień wcześniej? A przedłużeniem pamięci byłby wyłącznie elektroniczny pamiętnik iDiary? Jak toczyłoby się życie, gdyby na świecie byli tylko monosi i duosi, a tych, którzy pamiętają wszystko można byłoby szukać w zakładach psychiatrycznych? Co z u uczuciami, miłością, nienawiścią, przeżytymi traumami? Czy życie byłoby puste, a codziennie budzilibyśmy się z czystą niezapisaną kartą i... jutro znów to samo? Jaki sens miałoby podróżowanie, smakowanie, czytanie, jeśli codziennie swoje przeżycia trzeba byłoby zapisywać w dzienniku, żeby w ogóle cokolwiek "pamiętać"? Prawdę mówiąc nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, bo wspomnienia są dla mnie bardzo ważną częścią mnie. Bez nich nie ma codzienności, nawet jeśli nie zawsze są przyjemne... Takie pytania narzuciły mi się po przeczytaniu "Wczoraj" Felicii Yap. Miała być "intrygująca zagadka kryminalna, mroczne sekrety i rzeczywistość jak w powieści science-fiction". Zgoła normalne małżeństwo. Umęczona życiem żona monoska ciągle na prochach, mąż duos znany pisarz z aspiracjami politycznymi i ciągnąca się za nimi przeszłość, z której pamiętają tylko przyswojone fakty ze swojego iDiary. Pisarz z wyższej kasty, bo pamięcią sięga aż dwa dni wstecz, a uzależniona od niego kobieta tylko jeden. Manipuluje jej pamięcią. Sielankowe życie pisarza wali się jak domek z kart. Zemsta... Knuta przez lata w psychiatryku przez porzuconą kobietę. Kobietę, która pamięta wszystko. Ale jak to? Dlaczego? Morderstwo doskonałe. Zaplanowane wręcz idealnie przez lata. Bardzo intensywne śledztwo. Niewinny człowiek za kratami. Bo nie wszystko jest tak oczywiste jakby się wydawało, gdy pamięcią sięgamy do WCZORAJ...