Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik253
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Karol Konaszewski
2
8,0/10
Pisze książki: nauki społeczne (psychologia, socjologia, itd.)
Karol Konaszewski - doktor nauk społecznych w zakresie pedagogiki, adiunkt w Katedrze Edukacji Międzykulturowej. Absolwent Uniwersytetu w Białymstoku (pedagogika opiekuńczo-wychowawcza, magister),Uniwersytetu Warszawskiego (kryminologia, magister) oraz Podyplomowego Studium Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji na Uniwersytecie War-szawskim. Aktualnie realizuje studia doktoranckie w Instytucie Psychologii PAN. Członek European Society of Criminology, Association for Psychological Science, Zespołu Pedagogi-ki Młodzieży przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN, Interdyscyplinarnej Komisji Nau-kowej ds. Przemocy i Dyskryminacji, Stowarzyszenia Wspierania Edukacji Międzykulturo-wej. Autor ponad 30 publikacji naukowych w pracach zbiorowych i czasopismach w obszarze pedagogiki resocjalizacyjnej oraz psychopedagogiki pozytywnej.
8,0/10średnia ocena książek autora
18 przeczytało książki autora
10 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Pedagogika wrażliwa na resilience. Studium teoretyczno-empiryczne
Karol Konaszewski
8,5 z 2 ocen
4 czytelników 1 opinia
2020
Zasoby osobiste młodzieży nieprzystosowanej społecznie. Uwarunkowania środowiskowe
Łukasz Kwadrans, Karol Konaszewski
7,4 z 17 ocen
25 czytelników 1 opinia
2018
Najnowsze opinie o książkach autora
Zasoby osobiste młodzieży nieprzystosowanej społecznie. Uwarunkowania środowiskowe Łukasz Kwadrans
7,4
Problemy współczesnej młodzieży nieprzystosowanej społecznie do życia w środowisku społecznym powinny być rozumiane przez środowisko rówieśnicze i wychowawcze. Młodzież ta potrzebuje w miarę godnego traktowania, wsparcia, akceptowania, gdyż musi być przygotowana na wszelkiego rodzaju pomoc ze strony społeczeństwa.
Autorzy książki pt. ''Zasoby osobiste młodzieży nieprzystosowanej społecznie. Uwarunkowania środowiskowe'', Karol Konaszewski, Łukasz Kwadrans przedstawiają w niej sytuację, wizję postrzegania, profilaktykę, resocjalizację, wpływ postępowania pracy z młodzieżą nieletnią oraz ośrodki kuratorskie, placówki wychowawcze.
Na wstępie chciałam zaznaczyć, że autorzy chcą, aby ich książka przysłużyła się w przyszłości przyszłym studentom pedagogiki, nauczycielom pracującym na co dzień z młodzieżą nieprzystosowaną społecznie. Walorem pozytywnym tej książki jest podjęcie tematu głównego dotyczącego młodzieży nieprzystosowanej społecznie oraz uwarunkowań społecznych związanych z ich problemami, które nie zawsze są łatwe do rozwiązania.
Książka ta składa się z 8 rozdziałów, w której to autorzy potrafią umiejętnie zastosować wyjaśnianie pojęć, analizować wyniki przeprowadzonych badań metodologicznych oraz przeprowadzają ich interpretację w przejrzysty sposób.
Nie ukrywają tego faktu, że chcieliby zmotywować do większej aktywności w przyszłych przeprowadzonych badaniach w środowisku wychowawczym wśród nauczycieli, studentów pedagogiki, aby widoczna była ich aktywność społeczna w środowisku społecznym z młodzieżą nieprzystosowaną społecznie.
Szczególnie zwróciłam uwagę na trafnie dobraną bibliografię, w tym publikacje naukowe jednego ze współautorów tej książki Karola Konaszewskiego oraz rozdziały: II, III, IV.
Młodzież nieprzystosowana społecznie przeważnie na ogół nie radzi sobie emocjonalnie z problemami. Uważają, że okazana pomoc jest im zbędna.
W tym momencie jest potrzebne wsparcie od wychowawcy, kuratora, nauczyciela, którzy muszą dodatkowo dostosować się do panujących reguł, zasad, jakie mają wpływ na zachowanie i rozwój emocjonalny u dorastającej młodzieży.
Właściwie środowisko wychowawcze powinno spróbować zadać sobie podstawowe pytanie i na nie odpowiedzieć:
Czy młodzież potrafi odnaleźć się we współczesnym świecie, godnie zachować, rozmawiać z rówieśnikami?
Co sprawia im najwięcej trudności w budowaniu szansy na lepsze jutro?
Środowisko wychowawcze, a przede wszystkim rodzice, rodzeństwo powinno dać szansę wykazania się młodemu człowiekowi, aby mógł spojrzeć na siebie z perspektywy krytycyzmu. Ocena własnego ja pozwoli mu odkrywać, że w trudnych relacjach istnieje, cień nadziei na zmianę swojego dotychczasowego życia o ile jest taka konieczność.
Nadzieją na lepsze kształtowanie zasobów osobistych nieletnich jest program mający na celu rozwój młodzieży zamieszczony w rozdziale VIII, str.116, który stale należy i trzeba kontrolować.
Program ten stanowi drogocenną wskazówkę dla placówek oświatowych i skierowany jest głównie dla młodzieży nieprzystosowanej społecznie, która ma, problem wykazuje cechy demoralizacji. Rezultaty tego programu będą doceniane, jeśli młodzież zacznie współpracować i pokona wiele przeciwstawności, jakie daje im pokonanie własnych słabości.
Odpowiednio dobrana diagnoza, kontrola pracy nauczycieli, wychowawców, rodziców to stanowi gwarancję sukcesu na współpracę z młodzieżą nieprzystosowaną społecznie.
Elementami dodatkowymi zamieszczonymi w tekście są estetycznie opracowane tabele, schematy przygotowane przy użyciu własnego źródła autorów.
W książce tej zostały zaprezentowane sposoby na dydaktyczne do młodzieży nieprzystosowanej społecznie, która uczy, się jak mają żyć w środowisku szkolnym, domowym, lokalnym.
Warto jest przeczytać tę książkę, ponieważ:
- Problem zasobów osobistych młodzieży nieprzystosowanej społecznie wyjaśniony został w sposób precyzyjny i delikatny,
-Zawiera wykonaną pracą badawczą na podstawie zasobów osobistych młodzieży nieprzystosowanej społecznie,
- Dokładnie został zaprezentowany model działań diagnostyczno- metodyczny w ośrodku kuratorskim,
- Skupienie uwagi na profilaktyce, która ma za zadanie skutecznie i efektywnie pomóc i zintegrować podopiecznych.
Źródło:
Recenzja autorska
http://www.impulsoficyna.com.pl/katalog/zasoby-osobiste-mlodziezy-nieprzystosowanej-spolecznie,1970.html
Pedagogika wrażliwa na resilience. Studium teoretyczno-empiryczne Karol Konaszewski
8,5
Zmieniający się świat, coraz szybsze tempo życia, a coraz mniej ekologiczne i zbalansowane wywołały zainteresowanie tematyką resilience. Termin ten, choć dla wielu może wydawać się zupełnie nowy, tak naprawdę ma wielowiekową tradycję, pojawia się bowiem w pracach wybitnych literatów, m.in. Seneki Starszego czy Cycerona. Mimo iż na przestrzeni lat zmieniał się sposób jego rozumienia, był na przykład stosowany do opisania odbicia, elastyczności i zmienności, to już w 1839 roku w USA określał zdolność do pokonywania trudności, hart ducha. Również w definicjach słownikowych spotkamy termin ten jako określający nie tylko przywracania kształtu, elastyczności, ale – analogicznie do życia ludzkiego – odzyskiwania sił w trudnych warunkach. Nie dziwi zatem fakt zaimplementowania tego terminu do nauk psychologicznych, już w latach 50. XX wieku, gdzie stosowany jest m.in, w odniesieniu do problemów związanych ze stresem, trudnościami życiowymi.
Z kolei w naukach społecznych termin resilience jest rozumiany na kilka sposobów. Odnosić się może zarówno do cech osobościowych odpornych dzieci, młodzieży i dorosłych, jak i do konstruktu zmiennego, płynnego w czasie czy wreszcie – jako pojęcie interdyscyplinarne – do punktów łączących się w różnych dyscyplinach nauk. W Polce do dziś toczy się dyskusja nad ustaleniem jednoznaczniej definicji tego terminu, co tylko dowodzi szerokiego spektrum dziedzin, do których pojęcie to ma zastosowanie. Nic zatem dziwnego, że resilience odnosić się będzie również do pedagogiki szczególnie że coraz częściej odwołują się do niego pedagodzy i edukatorzy, zwłaszcza w powiazaniu z profilaktyką społeczną, zdrowotną oraz zapobieganiem zachowaniom łamiącym społeczne normy.
Tyle tylko, że mimo coraz większej ilości opracowań na ten temat, wciąż brakowało takiego, który łączyłby założenia teoretyczne z empirycznymi podwalinami. Tę lukę wypełnia opracowanie Karola Konaszewskiego pt. „Pedagogika wrażliwa na resilience. Studium teoretyczno-empiryczne”. Opublikowana nakładem Oficyny Wydawniczej IMPULS pozycja koncentruje się na systematyzacji wiedzy, ale również zwraca uwagę na założenia antropologii pedagogicznej i pedagogiki empirycznej, a także na aspekty aplikacji edukacyjnej w odniesieniu do takich nurtów badawczych, jak: psychologiczny, socjoekologiczny, społeczno-polityczny. Tym samym książka pozwala na pełne zrozumienie tematu, zamiast – jak dotąd – wybiórczego go pojmowania. To zatem doskonała propozycja zarówno dla pedagogów, jak i naukowców, którzy zyskują pełen wgląd w różne aspekty modelowej koncepcji pedagogiki wrażliwej na resilience.
Książka składa się z pięciu części, z których pierwsze cztery dotyczą teorii, odwołując się do systematyczno-analitycznego postępowania badawczego, zaś część piąta jest częścią empiryczną i wprowadza ilościowy profil metodologiczny. Dwa pierwsze rozdziały stanowią rozważania nad etymologią resilience, a tak że na konieczność podejmowania kwestii z tym pojęciem związanym w pedagogice. Autor pokazuje również, jak resilience wygląda w perspektywie psychologicznej, socjologicznej oraz społeczno-politycznej. Rozdział trzeci przedstawia koncepcję pedagogiki wrażliwej na resilience, a autor pokazuje m.in. jakie możliwości daje odwoływanie się do teorii i koncepcji z zakresu resilience, podejmuje też próbę opisu koncepcji resilience i jej oceny. Przywołując parasolowe ujęcie koncepcji resilience wykazuje również związek tego terminu z koncepcjami pochodnymi oraz podejmuję próbę przedstawienia zasadności analizy wyszczególnionych konstruktów w pedagogice. Przedstawia również założenia pedagogiki wrażliwej na resilience oraz różne konteksty tej pedagogiki. W czwartym rozdziale znajdziemy z kolei poruszoną problematykę empiryczną resilience – część ta zawiera propozycję empirycznego modeli badań resilience w pedagogice, jako koncepcji dla diagnozy oraz usprawnienia zdolności dostosowawczych czy radzenia sobie ze stanem stresu.
Część piąta, odnosząca się do części teoretycznej oraz Pedagogicznego Modelu Resilience, zawiera prezentacje badań własnych autora, dotyczących zależności pomiędzy resilience a radzeniem sobie ze stresem oraz wskaźnikami zdrowia psychicznego w różnych grupach wiekowych. Szczególnie interesujące jest podsumowanie wyników prowadzonych badań, które pokazują znaczenie resilience oraz wskazują kierunek prac nad radzeniem sobie ze stresem. Dowodzi to, iż wdrażać programy profilaktyczne i edukacyjne, obejmujące esilience, bowiem pozwala to jednostce zmagającej się z czynnikami stresowymi na właściwe funkcjonowania. To czyni książkę odpowiednią również dla specjalistów bhp, psychologów oraz samych dyrektorów, kierowników różnego rodzaju placówek czy zakładów pracy, a także dla osób, które dalej chciałyby zgłębiać fenomen resilience, bowiem dzięki takiej syntetycznej formie jego ujęcia, badania z pewnością będą już łatwiejsze do przeprowadzenia. Dlatego to publikacja zarówno ważna, jak i potrzebna, która staje się bodźcem do zmiany sposobu pojmowania kwestii resilience oraz jej wykorzystania.