Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czarna śmierć po raz pierwszy uderzyła w Europę w 1347 r., niszcząc miasta, wsie i rodziny. Przez ponad 300 lat Europejczycy byli prześladowani przez śmierć. W końcu ta tajemnicza choroba, która terroryzowała, przerażała i zabijała miliony, zniknęła w tak niewytłumaczalny sposób, jak się pojawiła. Autorzy pokazują drogę dżumy z Mongolii do Europy, reakcję społeczeństw na pandemię, szukanie kozłów ofiarnych (ofiarami padali głównie Żydzi i osoby z zewnątrz danej grupy społecznej) i w końcu jak nauczono się z nią żyć. Wprowadzono, zatem kontrolę ruchu ludności, kwarantanny, poprawiano stan sanitarny miast, wymagano przy tym świadectw zdrowia oraz obowiązku zgłaszania do odpowiedniej władzy przypadków zgonów. Działania te powodowały „wgląd" organów państwowych w życie ludzi. I właśnie zarazy średniowieczne pośrednio przyczyniły się, do stworzenia nowoczesnego społeczeństwa, jak stwierdzili autorzy, nadzorowanego w różnych aspektach życia. Warto zaznaczyć, że pod koniec XVIII w. Włochy były krajem gdzie przestrzegano najściślejszego nadzoru nad pojawiającymi się chorobami. Najważniejszym, zdaniem autorów, pokłosiem czarnej śmierci jest wyczuwalny do dziś powszechny strach przed epidemią. Autorzy pokazują też w jaki sposób ludzie próbowali zrozumieć przyczynę i naturę zarazy, jak zareagowali na nią w odniesieniu do swoich przekonań religijnych i jaki był koszt finansowy próby zapobiegania zarazie. Wg mnie zbyt duży przedział czasowy, przez co jest zbyt ogólnikowa. Niestety prawie w ogóle nie wspomniano o Europie Środkowo-Wschodniej. Na początek może być.