Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka słów o jednej z najpiękniejszych książek, jakie miałam okazję czytać w mijającym roku (‘smakować’ byłoby odpowiedniejszym słowem). Jej autorka, Esther Kinsky jest slawistką, tłumaczką, erudytką a przede wszystkim uważną obserwatorką otaczającego ją świata. Ten zmysł obserwacji daje się doskonale poznać podczas lektury „Nad rzeką” – melancholijnej opowieści o tym, co nieuchwytne i trudne do zdefiniowania. Osią całości pozostaje rzeka, nie tylko w wymiarze czysto geograficznym, ale również metaforycznym. Rzeka to jej metoda na życie: być w ciągłym ruchu, wędrować, bacznie przyglądać się tym, którzy pozostają na oddalającym się brzegu. Opisuje swoje wędrówki po zakamarkach wschodniego Londynu, ukradkiem spogląda przez szyby sklepików, zerka na rodzinne życie londyńskich chasydów i wciąż patrzy w dal, bo coś musi być za zakrętem. Gdy całymi dniami włóczy się po reńskim nabrzeżu, oddycha zapachem tłustej smoły i rybiej łuski i pisze: „Rzeka oznaczała ruch, harmider i nieobliczalność w świecie dążącym do porządku. Niosła na swoich plecach ruchliwe, niewyobrażalne życie w postaci barek, które nigdy nie spuszczały kotwicy – przynajmniej my tego nie widzieliśmy – tylko krążyły, płynąc z jednej dali w drugą” Trzeba pokłonić się nad plastycznym językiem Kinsky, gdyż skutecznie trzyma ona balans między dygresyjną anegdotą a konkretem, nie tracąc przy tym nic z poetyckiej wizji. Całość utrzymana jest w cichym, spokojnym tonie, który pozwala smakować każde zdanie. Wrażliwość autorki nie pozostawia czytelnika obojętnym. „Nad rzeką” to opowieść o zmianie, na którą warto być gotowym. Sądzę, że będzie to odpowiednia lektura dla pasjonatów nuty poetyckiej oraz dla tych, którzy cenią sobie literaturę hołdującą fenomenologii przestrzeni. Rzecz piękna.