Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze tej książki odczuwam niedosyt. Bardzo dobrze, że powstała, gdyż zawiera w większości ciekawe wspomnienia o Władysławie Bartoszewskim, jednak część opowieści jest bardzo skrótowa, pobieżna (np. wypowiedź Lecha Wałęsy, który po prostu streścił krótko, na jednej stroniczce życiorys profesora i nie powiedział niczego odkrywczego - dla mnie to żenujące, że były prezydent nie stanął na wysokości zadania). Znacznie więcej mówią tu o profesorze jego żona, polscy i niemieccy przyjaciele oraz znajomi (m.in. Jerzy Buzek, Róża Thun, historyk Jochen Bohler, Rita Sussmuth, była przewodnicząca Bundestagu). Z ich relacji wyłania się portret wielkiego człowieka, autorytetu, który jednak nie był pozbawiony wad. To ktoś z krwi i kości, żyjący niesamowicie szybko nawet pod koniec, jakby ścigał się ze śmiercią. Tym, którzy lubią, cenią i znają dorobek Władysława Bartoszewskiego, nie trzeba go przedstawiać i niektóre wspomnienia nie powiedzą niczego nowego. W pozostałych przypadkach jest inaczej, bo można znaleźć tu kilka nieznanych powszechnie anegdot. Warto sięgnąć po tę książkę, mimo iż nie jest ona zbyt szczegółowa. Warto po prostu przypomnieć sobie człowieka wielkiego, mądrego i tolerancyjnego, który nigdy nie posługiwał się sloganami, mówił i pisał zajmująco na każdy temat, w dodatku tak piękną polszczyzną, że każdy nasz współczesny polityk mógłby i powinien się tego od niego uczyć.