Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cierpienie zamknięte w paczce papierosów to mroczna, pełna smutku i negatywnych emocji opowieść o depresji i schizofrenii, o uzależnieniach i nie radzeniu sobie ze światem. Poznajemy Monikę – aktualnie dorosłą kobietę uzależnioną od papierosów, mająca za sobą bolesne przeżycia oraz leczenie na oddziałach zamkniętych w szpitalach psychiatrycznych. Zagłębiamy się w jej życie od wczesnego dzieciństwa, kiedy już w szkole miewała huśtawki nastrojów, a świat zdawał się popadać w odcienie szarości. Bohaterka po raz pierwszy już w liceum została przyjęta na oddział psychiatryczny. Niepotrafiąca poradzić sobie ze światem, pozbawiona zainteresowań i wpadająca w wir ciągłej nauki i wypełniania obowiązków młoda dziewczyna nie panuje nad swoimi emocjami. Przeprowadza nas po najciemniejszych zakamarkach swojej duszy, przedstawia nam swój stan psychiczny w sposób wręcz powalający. Zdeptany potwór schizofrenii nie zanikł jednak całkowicie. Po udanym leczeniu nastolatka wraca do swoich codziennych zajęć, jednocześnie wyrabiając sobie – z czystej ciekawości i dla celebrowania chwili – nawyk palenia papierosów. W końcu stają się one nieodłączną częścią jej życia, a brak nikotyny we krwi sprawia, że gdzieś zatraca się jej sumienie. Niezrozumiana przez rówieśniczki, błąka się po ulicach swojego małego miasteczka szukając niedopałków, zachowując się jak uzależniony od tej niewyobrażalnie trującej umysł substancji bezdomny. Dziewczyna, szukając dla siebie lepszego jutra, dalej brnąca w nałóg, który sprawia jej tak dużo przyjemności i oferuje chwilę zapomnienia, przeprowadza się na swoje. Praca na pół etatu pozwala jej żyć znośnie, opłacając mieszkanie i pozwalając na zakup kolejnych paczek bibułek z pomarańczowymi filtrami. W końcu poznaje Damiana – chłopaka, który zdaje się ją rozumieć. Tak też po raz kolejny stara się wyczołgać spod grubej kołdry strachu i niepewności. Chłopak daje jej chwilowe szczęście, ale co najważniejsze, toleruje jej nałóg. Monika nie spodziewa się, że zajdzie w ciążę. Nie spodziewa się tym bardziej nawrotu depresji i braku chęci opieki nad malutką córeczką. Pochłonięta przez rozpacz i brak poczucia własnej wartości, po raz kolejny poddaje się leczeniu zamkniętemu. Tam, w palarni, może w spokoju oddawać się swojemu ulubionemu nałogowi, a dodatkowo porozmawiać z ludźmi, którzy wydają się przecież tak samo „normalni” jak ona. Ta krótka książka opowiada o cierpieniu, uzależnieniu i opętaniu. Mówi o tym, jak ciężko niektórym ludziom – w tym przypadku głównej bohaterce i jednocześnie autorce – pozbierać swoje życie w całość. Cierpienie zamknięte w paczce papierosów jest odbiciem tego, czego chcemy najbardziej – szczęścia i bogactwa. Jest mocną, pełną emocji (nie tylko tych złych) i zaskakującą opowieścią o tym, jak już w młodym wieku psychika może nam spłatać figla, wcale nie mając na uwadze naszego dobra. Język autorki jest bogaty w różnorodne przenośnie, bogate w wiele nawiązań do natury i przyrody. Jedną z niewielu rzeczy, które denerwowały mnie w stylu pisarki, jest powtórzenie tej samej metafory w dwóch odmiennych scenach z jej życia – z jednej strony tych złych, najgorszych, kiedy nie nadawała się do niczego, a z drugiej takich, w których kwitła i rozwijała swoje pąki zamiast więdnąć. Lekturę czyta się znakomicie, akcja toczy się szybko (o ile w ogóle można mówić w tym monologu o akcji, a nie jedynie wydarzeniach),z każdym kolejnym zdaniem coraz bardziej nie można odciągnąć się od książki i przeczytania choćby jeszcze jednego fragmentu. To jedna z tych pozycji, które czytamy w nocy i mówimy sobie „jeszcze tylko jeden rozdział, a potem idę spać”. Czyta się ją jednym tchem i nie mogę zaprzeczyć temu, że jeśli ktoś bywał w podobnych stanach depresyjnych i lękowych, to tym bardziej nie będzie umiał się od niej oderwać. Jako osoba, która przeżyła depresję, mogę sumiennie polecić tę książkę każdemu, kto chciałby zgłębić temat depresji, chorób psychicznych – nie tylko z podręcznikowego punktu widzenia psychologii czy psychiatrii, ale przede wszystkim z punktu widzenia bohaterki, jej emocji i stanów wewnętrznych. Przebrnięcie przez tak trudne stany, w jakich „miała okazję” być autorka, wcale nie świadczy o tym, że była słaba; powoduje jedynie to, że podziwiam ją i uważam za bardzo silną kobietę.