Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sztukę plakatu podziwiam od wielu lat. Uważam, że twórca dobrych plakatów oprócz talentu plastycznego, musi posiadać nieprzeciętną inteligencję, zmysł obserwacji, oraz dużą erudycję. Przydatne jest również poczucie humoru. Ta książka potwierdza, że Andrzej Pągowski posiada każdą z tych cech, a nawet jeszcze więcej. Jest otwarty, niesamowicie kreatywny, a w dodatku przedsiębiorczy. Większość artystów ma problem z pogodzeniem twórczego i biznesowego myślenia. W tym sensie Pągowski jest zjawiskiem niezwykłym. Chociaż najłatwiej pracowało mu się w latach 70, kiedy to zlecenia "same go szukały", to doskonale poradził sobie również w nowej, pokomunistycznej rzeczywistości. Zawdzięcza to swojej otwartości na zmiany i nieustannej ciekawości rzeczy nowych. "Być jak Pągowski" - to książka rewelacyjna. Bohater tego wywiadu-rzeki ujął mnie już w pierwszym rozdziale tym, że w ciepłych słowach wyraża się o swoich współpracownikach, oraz swoich młodszych kolegach po fachu. Oczywiście, żeby nie było, że to człowiek bez skazy - jest też trochę próżny. Myślę jednak, że jego ogromny dorobek - całkowicie go z tego usprawiedliwia. Zresztą, czy mógłby osiągnąć tak wiele, gdyby nie znał własnej wartości? Wzrusza mnie też jego, dość niezwykły w dzisiejszych czasach, szacunek do nauczycieli i mistrzów, których spotykał na swojej życiowej drodze. 3 rozdziały tych wspomnień są poświęcone ważnym ludziom w życiu Pągowskiego : Waldemarowi Świerzemu, Janowi Machulskiemu i Krzysztofowi Kieślowskiemu. Już same te nazwiska wystarczą, aby sobie wyobrazić o czym jest ta książka. Bo oczywiście nie jest to tylko opowieść o wybitnym plakaciście, grafiku, dyrektorze kreatywnym wydawnictwa i szefie firmy reklamowej (wszystkimi tymi zajęciami i wieloma innymi parał się Pągowski). To jest również książka o złotych latach polskiej kultury i o twórcach kina moralnego niepokoju, z którymi współpracował. Książka jest pięknie wydana, z mnóstwem reprodukcji i zdjęć. Jej oglądanie jest równie przyjemne, jak czytanie. Na końcu dodatkowa perełka - wspomnienie Doroty Stalińskiej o koledze Andrzeju, z którym znają się od dziecka - świetne:) Serdecznie polecam , nie tylko osobom zainteresowanym sztuką plakatu.