Jesteśmy społecznością, która kocha książki

15-sto letnia Marcelina, francuska Żydówka zostaje w 1940r wywieziona z ojcem do Auschwitz-Birkenau. Reszcie rodziny udaje się zostać na południu Francji. Po zakończeniu wojny Marcelina wraca do domu.... sama... tata nie przeżył obozu. 70 lat później, u schyłku życia Marcelina pisze bardzo przejmujacy list do zmarłego ojca, w którym wyrzuca z siebie wszystkie cierpienia i uczucia minionych lat. A pisze nie tylko o okrutnych wspomnieniach z obozu. Pisze przede wszystkim o bardzo trudnym powrocie do rzeczywistości. Pisze o piętnie, jakie na zawsze już odcisneło na niej obozowe życie. O lękach, których nie sposób się pozbyć, o chęci odebrania sobie życia, które tak bardzo starała się ratować w obozie... Pisze wreszcie o bardzo doskwierajacej samotności i braku zrozumienia wśród żywych... Bo tylko nieżyjący tata mógłby w pełni zrozumieć co czuje i tylko jemu mogłaby o tym opowiedzieć... Ta książka jest właśnie tym listem... Jest to bolesna i bardzo przejmująca spowiedź samej autorki. Bolesna ale jakże ważna bo przypomina nam, że nie wolno zapomnieć...