Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cyfrowi rodzice" to książka, która wywołuje ambiwalentne uczucia. Dla pokolenia obrazkowego, które nie może się skupić na tekście dłuższym niż strona nie do przeczytania, a podstawowym zarzutem będzie odwołanie do badań naukowych. Dla drugiej grupy czytelników mankamentem będzie dość potoczny język i lapidarny styl wypowiedzi. Autorka jest psychologiem, bada wpływ mediów na zachowania społeczne młodzieży. Pierwsza część nie przynosi w zasadzie nic nowego do tego, co wiemy od dawna, czyli należy zachować umiar i zdrowy rozsądek. Nowoczesne technologie tak, ale chyba jednak trzeba postawić tamę zapędom producentów, vide nocniki z miejscem na tablet. Ponadto dzieci naśladują rodziców, więc komunikat wykrzyczany przez rodzica, który nie podnosi głowy znad klawiatury do dziecka "wyłącz tablet" nie ma prawa zadziałać. Badanie z 2009 r. z UCLA udowadnia, że wystarcza zaledwie tydzień, by otoczenie online wpłynęło na stopień aktywności mózgu, więc dzieciaki szybko dogonią rówieśników, którzy smartfon dostali razem z nocnikiem. Pragnienie polubień i zakładanie kont na portalach społecznościowych to nic innego jak potrzeba akceptacji i przynależności do grupy, ale też jest przynależność wirtualna i wymaga sztucznego, bezustannego podtrzymywania. W książce pojawia się wiele stwierdzeń oczywistych, które podparte zostały wynikami badań. Wielozadaniowość pod presją czasu jest niemożliwa, a rozproszenie upośledza rozumienie i zapamiętywanie. Ręczne notatki wspomagają zapamiętywanie. Sama technologizacja szkoły nie przełoży się na wyniki nauczania, wymaga jeszcze zaangażowania ucznia w proces uczenia się. Ciekawe są spostrzeżenia na temat roli gier wideo w rozwijaniu wyobraźni przestrzennej. I to w zasadzie jedyna cenna nowość. Ponadto wydawcy należy się pochwała za włączenie do książki spisu pozycji wydanych w Polsce na temat wpływu mediów na dzieci i młodzież.