Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo się starałem przebrnąć przez tę książkę i wyciągnąć z niej co najciekawsze. Niestety prawda jest taka, że w tej książce jedynie 100 stron dotyczy morderstwa i śledztwa w jakże ciekawych klimatach Warszawy 1856 roku. Pozostałe ponad 300 stron to infantylny romans Konrada z panną Weroniką. Tak na prawdę wszystko toczy się wokół Weroniki, która jest nienaturalna i zachowuje się jakby miała 15 lat. Autorka sprawia wrażenie jakby nie znała mężczyzn, a jej męskie postacie są również nienaturalne, a wręcz sztuczne co utrudnia wciągnięcie się w fabułę. Ciekawy pomysł jakim było opisanie książki w formie zeznań miesza się z tragicznymi monologami wewnętrznymi Weroniki, która Konrada skrycie kocha, czasem nienawidzi, potem się o niego boi, ten ją rozczarowuje, ale imponuje zarazem, jest rycerski, ale podejrzliwy… Nie ukrywam, że gdyby książka była na półce z romansami dla nastolatek gdzie jej miejsce, a nie w sekcji kryminałów nie sięgnąłbym po nią i nie czuł tej frustracji i rozczarowania co teraz…