Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Album czy książka? Książka czy album? Zastanawiając się nad odpowiedzią na to pytanie możnaby spędzić więcej czasu, niż zajęłoby podejście do półki, gdzie znajduje się papierowa wersja Cyberpunka 2077, sięgnięcie po nią, zrobienie sobie dobrej herbatki i „przeczytanie całości”. Czy jednak potrafimy postawić ewidentną granicę, gdzie kończy się książka? Co by powiedzieć o powieściach graficznych o superbohaterach? Jak zapatrywać się na atlasy grzybiarskie? Czy 100 sposobów na... (tu wstaw dowolny rzeczownik),gdzie zdjęcie zajmuje 90% strony to nadal ten sam utwór kultury co... dzieło Noblisty? Często odczuwamy potrzebę wytyczenia sobie jakiejś granicy, klasyfikacji. Żeby pokazać, że jesteśmy lepsi, bo my czytamy takie rzeczy, a ktoś inny tylko takie. Prawdą jest, że grafiki w Cyberpunku są jego najbardziej wartościowym elementem. Jednak warto też docenić robotę, jaka została wykonana przy opisie świata, w którym rozgrywa się popularna gra. Na łamach tej książki – pozwolę sobie zdecydować, że określenie to jest w tym przypadku prawdziwe – możemy odnaleźć opisy historii, dlaczego bohaterowie żyją w takim miejscu, co do tego doprowadziło. Możemy odnaleźć rządzących kluczowym dla historii miastem Night City korporacji, gangów czy zbudowany latami podział klas społecznych niczym w dobrej książce historycznej, a także pooglądać widoki niczym z najlepszego przewodnika turystycznego, albo skupić się na moralnym aspekcie cybernetyki i granicach jej stosowania rodem z socjologicznej pozycji. Jakim cudem tyle zmieściłoby się na 200 stronach przepełnionych obrazkami? Dlatego, że mimo wszystko jest to tylko i wyłącznie poruszenie tematu. Aby dowiedzieć się więcej, należy już zagłębić się w świat gry. Do czego mnie osobiście książka ta zachęca. Czy jednak możemy w takim razie traktować ją jako osobny utwór? Tu już rodzi się pytanie o kolejną granicę. A na nie pozwolę już sobie nie odpowiedzieć.