Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przypadek Pizarnik jest pod każdym względem wyjątkowy. W pewnym sensie jej twórczość można byłoby postawić gdzieś między Kafką, a Rilkem, Cortazarem a Beckettem, naszym Schulzem a Wojaczkiem i, jakkolwiek irracjonalne wydawałyby się w pierwszej chwili te zestawienia, Pizarnik za każdym razem zgrabnie wpisałaby się w ziejące między nimi luki. Dość dobrze znana w Argentynie, dużo słabiej w innych krajach hispanojęzycznych, a niemal zupełnie nieodkryta w Polsce, pozostaje dokładnie tą samą osobą, którą napisała zarówno na stronach dzienników, jak i między wierszami. Dla Pizarnik zawsze prymatem było bowiem słowo. To z niego rodziły się kolejne myśli. Ono stanowiło też fundament dla "stawania się" osób i rzeczy - świat potrzebował właściwych nazw, a Pizarnik, jako poetka, obsesyjnie ich poszukiwała. Ta silna potrzeba ujmowania rzeczywistości w odpowiednie słowa znalazła swoje odbicie w mikrokosmosie wyłaniającym się z kolejnych tekstów. Świat Pizarnik jest światem w pełni indywidualnym, samotnym, zamkniętym. Z drugiej jednak strony rodzi się on z uważnej analizy, obserwacji, świadomego zachowywania dystansu. Idąc dalej - jest to świat w którym mieszają się jawa i sen, racjonalne i zmyślone, przyjęte z zewnątrz i wchłonięte do środka. W tym wszystkim zaś wciąż jakoś zaskakująco wiele pozostaje energii, pasji, żywiołu poezji, za którym nadążyć próbuje ciało. Dokąd prowadzi ta historia - nietrudno się domyślić. Jedyne do tej pory tłumaczenie, które pojawiło się na polskim rynku, niestety bardzo słabo oddaje spójność, jaką Pizarnik posiada w oryginale. Wiele jest miejsc, które stają się zupełnie dla odbiorcy niedostępne, na siłę zawoalowane, prawdziwie "zagubione w przekładzie". W miarę możliwości warto więc sięgać po wersję hiszpańską - wbrew pozorom znacznie bardziej czytelnikowi przystępną, bo przecież o odnalezienie WŁAŚCIWYCH NAZW Pizarnik tak bardzo dbała.