Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyprawa do głuszy. Czwórka przyjaciół rusza na pieszą wycieczkę po szwedzkich lasach. Jednakże okazuje się, że tamtejsze okolice skrywają przerażającą tajemnicę. Klimat budowany jest już od pierwszych stron. Bohaterowie natykają się na coraz bardziej niepokojące zwiastuny zagrożenia np. zmasakrowane zwierzęta czy tajemnicze ruiny. Poza tym postacie zdają świadomi obecności czegoś, co najwyraźniej ich śledzi. Przy czym niemal do końca powieści nie pojawia się dokładny opis tego czegoś – dzięki temu wyobraźnia czytelnika tworzy pewien obraz na podstawie zebranych przesłanek. Nastrojowi grozy sprzyja też umieszczenie akcji w gęstym dziewiczym lesie – czuć tu zagubienie i małość człowieka wobec sił natury. Trochę gorzej robi się drugiej połowie książki. Pojawia się tu parę interesujących niesamowitych pomysłów, które tworzą klimat. Jednakże wprowadzenie tu bardziej namacalnych antagonistów było błędem. Są bardziej nieporadni niż groźni i wywołują niezamierzony efekt komiczny. Jeśli chodzi o bohaterów, to początkowo wydają się oni bardzo antypatyczni. Widać, że łączy ich bardziej sentyment niż prawdziwa przyjaźń i raczej nie dogadują się. Jednakże służy to budowie atmosfery braku zaufania i coraz większej paniki. Przy czym pewne nielogiczne zachowania bohaterów da się wytłumaczyć wpływem mrocznej siły na ich umysły. Książka jest do pewnego momentu bardzo klimatyczna i z trudem mogłem się od niej oderwać. Szkoda jednak, że autor w pewnym momencie wprowadza parę moim zdaniem nietrafionych pomysłów, które niszczą starannie budowaną atmosferę.