Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tego jeszcze u mnie nie było... Poezja. Ale na bank nie będzie to recenzja. Nie potrafię zrecenzować poezji. Nie czytuję poezji. Zapytacie zatem co to jest? No tak, i tu macie rację - to jest tomik z poezją. Wygrałam go w konkursie na blogu Pani_Wu, podczytywałam do poduszki i dziś napiszę kilka słów. Poezja tak naprawdę kojarzy mi się źle, ze szkołą, kiedy analizowałam wiersze. Jak ja nie lubiłam pytania nauczycielek "Co autor miał na myśli?". A skąd ja to mam wiedzieć?? Lekcje takie uważałam za bezsensowne, już lepiej poczytać jakąś powieść, w której wiadomo co i jak. Wiersze są dla mnie wielką zagadką. Teraz już mnie nie "natycha", ale miałam taki czas, że popełniałam wiersze osobiście. Ot tak sobie gryzmoliłam, gdy czułam wewnętrzną potrzebę. To będzie bardzo luźny tekst, autorka chyba się nie obrazi a ja ze spokojem napiszę to, co mi w duszy gra, o poezji i nie tylko. Dziś nie będzie biografii autorki, nie będzie cech jej twórczości. Nie napiszę też o rymach, ilości zwrotek czy podmiotach lirycznych. O strukturze wiersza czy środkach stylistycznych też nie będę zanudzać. Jeśli ktoś czuje potrzebę przeczytania wierszy to takie "dyrdymały" nie są mu potrzebne. Niech czuje je sercem czy duszą a nie męczy mózg analizą. To dlaczego ja dziś piszę o tym tomiku z wierszami? Otóż po pierwsze dlatego, że te nie są nudne! Nawet przesłanie niektórych zrozumiałam, że są do kogoś skierowane, co autorka czuła i myślała. Niektóre dotyczą jej prywatnych zdarzeń i emocji, utraty, mężczyzn, snów czy marzeń. Inne - znanych nam wszystkim - jak na przykład World Trade Center i tragedia z 11 września. Niektóre wiersze są opatrzone datą powstania a książeczkę zdobią ciekawe grafiki. Najbardziej podobają mi się wiersze o tytułach: "Kocham Cię..." i "Autobiografia".