Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stare czarno-białe filmy lubię. Biografie lubię. Biografie dawnych gwiazd Hollywood lubię. Gretę Garbo lubię. Pomyślałam więc, że wszystko wskazuje na to, iż powinnam przeczytać książkę "Greta Garbo moja miłość". Tym bardziej, że pomysł wydawał się naprawdę interesujący - fabularyzowana biografia opowiedziana przez (w rzeczywistości nieistniejącą)asystentkę szwedzkiej piękności. I wszystko byłoby znakomicie, gdyby nie to, że operacja się udała, ale pacjent nie przeżył. Narracja jest niczym Azja Tuchajbejowicz nadziany na pal - sztywna i przyprawiająca czytelnika o cierpienie (w sumie nie wiem kto cierpiał bardziej - Azja na palu, czy ja ze wspomnianym dziełem w dłoniach). Naprawdę rozumiem, że temat był trudny. Ukazanie wyobcowanej kobiety, która nie może znaleźć swojego miejsca na ziemi i z tego powodu cieka od świata, zamyka się w sobie, otula się kołnierzem nieufności może nastręczać trudności. Ale w tym wypadku mamy do czynienia z absolutną porażką. Smutna książka o smutnej kobiecie. A czy tak musi być naprawdę? Wystarczy przywołać choćby Pata Conroya, który alienację opisuje w piękny, niekiedy zabawny, a także ludzki sposób. Czasy zasady decorum już minęły. Nie trzeba pisać o rzeczach wzniosłych wzniośle, aby styl i treść były zgodne. A o tym autorka chyba zapomniała. Postawiła Garbo na piedestale i próbowała się na niego wdrapać. Ale jej nie wyszło. Brak polotu, umiejętności, a może cokół był posmarowany masłem? Nie wiem. Ale na pewno mamy do czynienia z zakalcem, a nie każdy lubi tę część ciasta.