Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu Rebela Quin wydawała mi się świetną laską i byłam mniej więcej pewna jak jej historia się potoczy. Błąd! Głupia ja! Niczego nie powinnam zakładać z góry! Wszyscy okazali się totalnymi wariatami! Sama nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać! :P:P:P Quin i jej niewyparzony język, to co się dzieje w jej mózgu przekroczyło mój punkt racjonalnego myślenia. Po kilku rozdziałam już sama nie wiedziałam czy ją uwielbiać czy przeklinać. Na pewno nie da się jej porównać do żadnej bohaterki. Myślałam, że Teagan ma nie po kolei w głowie, ale Quin ją przebiła. Akcja ratownicza skończona w szpitalu była tak absurdalnie śmieszna, że musiałam odłożyć mój czytnik, żeby przestać się rechotać. Na pewno kilka odzywek Quin mogłaby zachować dla siebie. Nie podobało mi się jak podeszła do zwierzeń Colina na temat swojej sztuki...tak prawdę mówiąc tylko on wydał mi się w miarę "zdrową" osobą w całej tej książce! Teagan nadal miała swoje dziwaczne zachowania, Alissa miała momenty sukowate, Micka jak polubiłam, tak naprawdę mało go było (chyba jedynie końcówka to nagrodziła) a Rebel był Rebelem (chociaż jedna jego odzywka też mnie wkurzyła). Słoneczkiem był Jersey. Rodzina Quin równie zwariowana jak ona, ale w pozytywnym sensie :) Historia ojca Tea kompletnie się zagmatwała, ale już nie mogę się doczekać części o Colinie, który stał się moim ulubieńcem. Podsumowując: czy podobał mi się Hellion? Tak. Czy uważam, że cała ta historia wydarzyła się w innej, alternatywnej rzeczywistości? Tak. Czy dobrze ją zrozumiałam? Nie sądzę..hahahahaa. To jak jazda na karuzeli: jest bosko póki się kręci, ale jak schodzisz już nie jest tak fajnie, ale i tak wsiadasz na drugą przejażdżkę! :P