Idealny czas na smuteczek

Jest to lekka, spokojna książka o codziennym życiu, o relacjach międzyludzkoch, wchodzeniu w dorosłość, upływie czasu i ...kotach. Autorka ukazuje życie w sposób pełen metafor i kontrastów, subtelnie balansując między młodością i starością.

Zabrakło mi tutaj jednak nieco szybszej akcji, jakiegoś punktu, niespodziewanego zwrotu wydarzeń, który by mnie poruszył. Również Główna bohaterka była nieco irytująca i często niegrzeczna wobec staruszki.

Ciekawy zabiegiem choć dla mnie niezrozumianym było umieszczenie w drugiej części książki opowiadania o całkiem innym bohaterze.

Choć tytuł i okładka bardzo przykuły moją uwagę to niestey treść nie do końca do mnie trafiła.

Jest to lekka, spokojna książka o codziennym życiu, o relacjach międzyludzkoch, wchodzeniu w dorosłość, upływie czasu i ...kotach. Autorka ukazuje życie w sposób pełen metafor i kontrastów, subtelnie balansując między młodością i starością.

Zabrakło mi tutaj jednak nieco szybszej akcji, jakiegoś punktu, niespodziewanego zwrotu wydarzeń, który by mnie poruszył. Również...

Pora zacząć prawdziwe życie?
A czymże ono jest i jak powinno wyglądać? Jak sądzicie?

Ta myśl towarzyszy wchodzącej w dorosłość 20-letniej bohaterce. Codzienność jawi się jej jako pozbawiony celu i aspiracji czas i nie do końca wie, w jaką stronę powinna podążyć. Wraz z zamieszkaniem ze starszą panią, wprowadza się z nią także jej smutek, złośliwość i melancholia.
_
Czytając, mamy wrażenie, że słońce nie może się tutaj przebić. Pogoda powieści jest okraszona częstym deszczem, ale również lepkim upałem, który przykleja się do skóry razem z różnymi emocjami, raczej ze skali szarości, aniżeli koloru. Chizu stoi na rozdrożu swoich myśli i pytań, które jednak pozostają głównie w jej głowie.
_
Wiele w tej powieści zwyczajności i zachowawczości. Dotkniemy też nawiązań do lęku o przyszłość i doświadczania strat na różnym poziomie. Odczujemy wraz z bohaterką samotność i poczucie niezrozumienia oraz naturalny odruch bycia lubianą i zauważoną. Mozolnie będziemy dążyć także do zmian, ale czy takowe nadejdą? I jakie miałyby one być?
_
W książce zadziwił mnie brak widocznego kontrastu pomiędzy bohaterkami - osobą bardzo młodą, jak też stateczną i starszą. Mamy tutaj dwa bieguny, więc wydawałoby się, że wiele potencjału. Ostatecznie jednak obie postaci wydały mi się dość stonowane i przezroczyste. Oczekiwałam też wartko płynących lekcji z lektury, a przyznaję, że musiałam je trochę z niej wygrzebywać. Wydaje mi się, że dzięki dodaniu dodatkowego, końcowego komentarza interpretacyjnego nasze myśli o niej zyskają większą klarowność.
_
Miałam okazję spotkać się już z literaturą azjatycką i zdaję sobie sprawę, że odznacza się oszczędnością słowa, prostotą języka i tym, co między wierszami. Tutaj jednak czegoś mi zabrakło lub nie zdołałam tego uchwycić i ubolewam, bo chyba nadałam tej historii więcej barw przed jej lekturą, niż ona sama mogła mi dać już po jej zakończeniu.

Pora zacząć prawdziwe życie?
A czymże ono jest i jak powinno wyglądać? Jak sądzicie?

Ta myśl towarzyszy wchodzącej w dorosłość 20-letniej bohaterce. Codzienność jawi się jej jako pozbawiony celu i aspiracji czas i nie do końca wie, w jaką stronę powinna podążyć. Wraz z zamieszkaniem ze starszą panią, wprowadza się z nią także jej smutek, złośliwość i...

📚Chizu to młoda dziewczyna, która chce wyrwać się spod skrzydeł matki, postanawia opuścić małe miasteczko, w którym mieszka i przeprowadzić się do Tokio. Nie chce kontynuować nauki, dlatego zamiast na studia idzie do dorywczych prac a za lokum ma pokoik w mieszkaniu ze starszą panią i dwoma kotami (właściwie kotów jest wiele, ale dwa są żyjące).

"Czy mło­dość to na­praw­dę taki wspa­nia­ły czas? Zmar­twie­nie jedno za dru­gim, brak opty­mi­zmu, to mę­czą­ce. Wszyst­ko to za­wra­ca­nie głowy."

📚Rzadko mi się zdarza, aby aż tak nie polubić głównej bohaterki. Jest bardzo dekadencka, pesymistyczna i obojętna, ale to są cechy, o których zazwyczaj lubię czytać i znajduje w nich coś z siebie. Jednak Chizu jest dodatkowo marudna i wredna dla staruszki, z którą mieszka i chyba to najbardziej mnie do niej zniechęcało. Narracja jest pierwszoosobowa, więc nie mamy wyjścia, jak być nieustannie w jej głowie.

"Do końca nie od­kry­łam jej pod­łych ani ża­ło­snych stron, a ona za­pew­ne nie wie, że je­stem zdol­na do dużo więk­szej złoś­li­wo­ści."

📚Nie ma tu za dużo akcji. Towarzyszymy Chizu przez cztery pory roku, obserwując jej zmieniające się prace i relacje a także życie Pani Ginko, które choć wydaje się być u kresu, ma w sobie dużo radości, emocji i życia.

📚Nie dostrzegłam w tej książce żadnego piękna ani morału. Jak dla mnie Chizo przez całą (krótką) książkę była taka sama.
W takich przypadkach mówię, że może po prostu czegoś nie zrozumiałam.
Może to jest głębiej ukryte a ja pozostałam na powierzchni.
Jeśli lubicie się z literaturą japońską albo z niespiesznymi historiami to może Wam się spodobać ten tytuł. Mnie on nie porwał, ale też nie mówię, że był całkiem zły i nadal będę sięgać od czasu do czasu po tego typu literaturę.

📚Chizu to młoda dziewczyna, która chce wyrwać się spod skrzydeł matki, postanawia opuścić małe miasteczko, w którym mieszka i przeprowadzić się do Tokio. Nie chce kontynuować nauki, dlatego zamiast na studia idzie do dorywczych prac a za lokum ma pokoik w mieszkaniu ze starszą panią i dwoma kotami (właściwie kotów jest wiele, ale dwa są żyjące).

"Czy mło­dość to...

Może to i drobiazg, nie ma zbyt wiele wspólnego z treścią, ale... w książce narratorka wielokrotnie wspomina umaszczenie obu kotów - jeden jest bury i nazywa się Czarny Pasek, bo jest w czarne prążki, a drugi jest rudy i nazywa się... Rudy. Tymczasem ktoś (grafik? wydawca?) zdecydował się umieścić jednego kota z czarnym futrem, a drugiego tzw. trikolorkę / szylkretkę (piszę w rodzaju żeńskim, bo ze względu na genetykę znaczna większość kotów o tym umaszczeniu to kotki, koło 99%, podobnież niemal każdy cały rudy kot to kocur - ale taki cały rudy, nie liczą się biało-rude).
No i teraz czuję się zobowiązana napisać chociaż parę zdań o samej książce, tylko dlatego, że okładka nie dawała mi spokoju, nawet parę tygodni po przeczytaniu książki. Ta książka przypomina mi nieco Murakamiego, może ze względu na pochodzenie obu autorów. Pamiętam, gdy zaczął być popularny i próbowałam przeczytać coś jego autorstwa, ale mi nie podeszło. Tu jest podobnie, nie bardzo wiem, co zrobić z tą książką. Akcja jest niespieszna i jakaś nijaka, trochę jak japoński deser mochi - mdły, niby słodki, ale mało. Nawet nie lubię słodkiego, ale już wolę odrobinę czegoś intensywnego (np. daktyl czy soan papdi) niż coś niby słodkiego, ale tak nie bardzo. To nie moje ostatnie podejście do japońskiej literatury, chcę jeszcze spróbować, ale muszę przyznać, że ta, z którą miałam do czynienia, jest trudna w odbiorze. Koreańskie powieści, które ostatnio czytałam (obie o prowadzeniu księgarni),były lepsze, tj. łatwiejsze w odbiorze, bardziej zrozumiałe. Tu wszystko wydaje mi się albo za nudne, albo zbyt abstrakcyjne. Normalnie opisy codzienności mnie nie nużą, ale tu akcja toczy... wlecze się tak powoli, że miałam ochotę kartkować. Pozytywne opinie tej książki powodują, że zaczynam wątpić w swoje zdolności poznawcze. Jakoś nie potrafię jej docenić.

Może to i drobiazg, nie ma zbyt wiele wspólnego z treścią, ale... w książce narratorka wielokrotnie wspomina umaszczenie obu kotów - jeden jest bury i nazywa się Czarny Pasek, bo jest w czarne prążki, a drugi jest rudy i nazywa się... Rudy. Tymczasem ktoś (grafik? wydawca?) zdecydował się umieścić jednego kota z czarnym futrem, a drugiego tzw. trikolorkę / szylkretkę (piszę...

😺 Recenzja książki 😺

Cześć i dzień dobry!

Zastanawialiście się kiedyś czy istnieje idealny czas na smutek? Główna bohaterka, Shizu jest przykładem, że ten czas może trwać nawet cztery pory roku, i na takie też podzielona jest książka. Spotykając się z tą historią, nie miałam żadnych górnolotnych oczekiwań. Przyciągnął mnie tytuł książki i urocza okładka z kotami 🤭 I jak się okazuje one również odgrywają tu ważną rolę, szczególnie w życiu Pani Ginko, drugiej bohaterki książki, i mają swoje metaforyczne znaczenie. Dlaczego właśnie one?

W mojej interpretacji wiąże się to z przemijającym czasem, i z faktem, że jak na koty przystało, są z tych, co chodzą własnymi ścieżkami, co pasuje mi idealnie do charakterystyki głównych bohaterek, bo choć wiąże je wspólna codzienność, to ich życie toczą się w odmiennym kierunku.

Powieść Nanae Aoyama ukazuje nam świat dwóch kobiet w różnym przedziale wieku. Dwudziestoletnia Shizu poszukuje sensu w życiu, nie mogąc się zdecydować, czego właściwie od niego oczekuje. Chwyta się dorywczych prac, które nie trwają długo, wchodzi w związki, które z czasem się rozpadają. Poczucie samotności i beznadziei charakteryzuje Shizu jako bardzo zdystansowaną, oceniającą, chłodną, młodą kobietę, którą na dłuższą metę ciężko znieść. Natomiast Pani Ginko to jej totalne przeciwieństwo. Siedemdziesięcioletnia kobieta z werwą do życia, która chłonie każdy moment, jakby był tym ostatnim. Powieść toczy się w domu starszej pani, a młoda Shizu zostaje jej współlokatorką.

Po przeanalizowaniu całości książki spisałam sobie za i przeciw i kiedy coraz lepiej poznawałam główną bohaterkę miałam jakiś niesmak w stosunku do jej osoby. Jej zgryźliwość w stosunku do Pani Ginko mnie niepokoiła. Ciężko mi napisać coś więcej, żeby nie spojlerować powieści, ale żeby lepiej zrozumieć jej sens trzeba ją przeczytać do końca, pomimo niektórych niuansów, które powodowały, że miałam chęć ją odłożyć. Dlatego dawkowałam ją sobie i to był dobry pomysł, bo gdy emocje opadły, mogę napisać w podsumowaniu, że miała ona głębszy przekaz, na pierwszy rzut oka nieoczywisty.
Pomimo swego rodzaju chłodu jaki niesie ze sobą ta opowieść, można było odnaleźć ciepłe momenty.

Bohaterki nie tworzyły ze sobą głębszej więzi, ale mimo wszystko były uważne na własną obecność. A między wierszami można było wyczytać te pojedyncze emocje, które gdzieś w głębi się tliły, niewypowiadane na głos.

Pomimo miłego usposobienia staruszki, Pani Ginko nie miała zamiaru pouczać młodej Shizu, wręcz pozostawiała jej przestrzeń do tego, by sama mogła dostrzec radość z życia i jego wielobarwne uroki. W mojej ocenie staruszka była w pewnym sensie lekcją dla młodej Shizu, nie matkowała, nie oceniała i nie krytykowała jej postępowania.

„Idealny czas na smuteczek” pokazuje te różnice pokoleniowe i dystans między młodymi, a starszymi, zachowując przy tym ogólny szacunek do obydwu stron. Książka z pewnością będzie miała zwolenników jak i przeciwników, a osoby czytające literaturę azjatycką zapewne trochę inaczej będą ją interpretowały, niż osoby nie czytające jej wcale. Niemniej uważam, że książka ma swój urok, który potrzeba głębiej zczytać.

😺 Recenzja książki 😺

Cześć i dzień dobry!

Zastanawialiście się kiedyś czy istnieje idealny czas na smutek? Główna bohaterka, Shizu jest przykładem, że ten czas może trwać nawet cztery pory roku, i na takie też podzielona jest książka. Spotykając się z tą historią, nie miałam żadnych górnolotnych oczekiwań. Przyciągnął mnie tytuł książki i urocza okładka z kotami 🤭 I jak...

W literaturze Dalekiego Wschodu bardzo lubię prostotę, kameralną armosferę, charakterystcznych bohaterów, opisy tradycyjnych zachowań czy potraw. Tutaj większość rzeczy było, były refleksyjne uwagi o życiu, ludziach ale… główna bohaterka była dla mnie strasznie irytująca. Jej logika, sposób myślenia, zachowanie w stosunku do osób starszych czy po prostu osób z jej otoczenia. Nie przekonała mnie do siebie autorka, choć jak widzę, jej sztuka doceniana jest w Japonii.

W literaturze Dalekiego Wschodu bardzo lubię prostotę, kameralną armosferę, charakterystcznych bohaterów, opisy tradycyjnych zachowań czy potraw. Tutaj większość rzeczy było, były refleksyjne uwagi o życiu, ludziach ale… główna bohaterka była dla mnie strasznie irytująca. Jej logika, sposób myślenia, zachowanie w stosunku do osób starszych czy po prostu osób z jej...

🤍🫧🩰🦢🧸
/ Współpraca Reklamowa- @wydawnictwomova /
🐈‍⬛Idealny czas na smuteczek- Nanae Aoyama
🐈‍⬛ @wydawnictwomova

2,75/5⭐️

🐈‍⬛Recenzja:
Szczerze to nie mam pojęcia co mam napisać o tej książce. Czytanie jej strasznie mi się dłużyło i musiałam się zmuszać do jej czytania. Bardzo krótka książka, zawierająca bardzo szybką historię. Do bohaterów w ogóle się nie przywiązałam, i byli mi oni obojętni. Podsumowując książka w ogóle nie przypadła mi do gustu.

🤍🫧🩰🦢🧸
/ Współpraca Reklamowa- @wydawnictwomova /
🐈‍⬛Idealny czas na smuteczek- Nanae Aoyama
🐈‍⬛ @wydawnictwomova

2,75/5⭐️

🐈‍⬛Recenzja:
Szczerze to nie mam pojęcia co mam napisać o tej książce. Czytanie jej strasznie mi się dłużyło i musiałam się zmuszać do jej czytania. Bardzo krótka książka, zawierająca bardzo szybką historię. Do bohaterów w ogóle się nie...

Jest coś takiego w tej literaturze, że sięgam do niej z wielką przyjemnością. Daje mi ukojenie. Zrozumienie. Czasami powoduje łzy i refleksje. Nad sobą, nad życiem, nad wyborami i decyzjami.

A tutaj nie będzie inaczej.

„Człowiek to to, co wystaje w foremki. Prawdziwe ja się w niej nie mieści”[Aoyama: 2024, 100]

Opis:

Chizu miała tego wszystkiego dość. Wiecznego pouczania przez matkę. Niezrozumienia. Smutku. Samotności. Dlatego chce zmienić swoje życie i wyjeżdża do Tokyo. Zamieszkuje u pewnej siedemdziesięcioletniej Pani Ginko, która otacza się kotami. Dwudziestolatka się tego boi. Boi zmiany miejsca, mieszkania ze starszą osobą. Boi się, że ta zaraz umrze. Nie wie, jak funkcjonować w takim domu.

Powoli krok po kroku zaznajamia się z rzeczywistością. Z otaczającym ją światem. Ze starszą panią, której nie jest w stanie obrazić ani wystraszyć. I chyba stara się ją zrozumieć. Ale w pierwszej kolejności to Chizu chce zrozumieć siebie.

Opinia:

Powiem od razu, że nie wiem czy polubicie się z główną bohaterką. Zdarza się jej zachowywać niegrzecznie w stosunku do pani Ginko.

I nie powiem, że ją rozumiem. Ale rozumiem jej ból. Stan w którym się znajduje. Jej samotność. I ciągłe straty na pozór bliskich osób. Rozumiem też zagubienie Chizu i jej próbę odnalezienia się w tym wszystkim.

Historia głównej bohaterki podzielona jest na 4 rozdziały, zgodnie z porą roku, zaczynając od wiosny.

Chizu, mam wrażenie, jest w momencie swojego życia, kiedy nie chce odczuwać i wydaje się jej, że właśnie w takim momencie powinna też być pani Ginko. Ale ta w przeciwieństwie do niej cieszy się życiem. Jasne, że się boi. Ale mimo to chce wykorzystać je w pełni. I właśnie tego powoli uczy się Chizu. I po wielu próbach, błędach i decyzjach, chyba jej się to udaje.

Rozumiem i doceniam tę książkę. Za jej prostotę. Za emocje, które przynosi. Często niezrozumiałe. Za naukę. I za refleksje.
Podobała mi się i chcę więcej takich książek, które może nie przynoszą ukojenia. Ale dają coś innego. Powód do zadawania sobie pytań.

Jest coś takiego w tej literaturze, że sięgam do niej z wielką przyjemnością. Daje mi ukojenie. Zrozumienie. Czasami powoduje łzy i refleksje. Nad sobą, nad życiem, nad wyborami i decyzjami.

A tutaj nie będzie inaczej.

„Człowiek to to, co wystaje w foremki. Prawdziwe ja się w niej nie mieści”[Aoyama: 2024, 100]

Opis:

Chizu miała tego wszystkiego dość. Wiecznego...

Nie zrozumiałam tej książki. Rachityczna fabuła podzielona na cztery poru roku, odzwierciedlające chyba stan ducha bohaterek - młodej dziewczyny, która trafia trochę przypadkiem do staruszki na tymczasowe pomieszkanie. Jakie emocje chciała przekazać autorka i jakie relacje międzyludzkie pokazać? Nie wiem. Jakieś to takie płaskie, niewyraźne i pozbawione logiki. Nie spodziewałam się, że w tak krótkiej książce autorka zawarła dwa niezależne historie. Ta druga historia, która w audiobooku trwa zaledwie godzinę jak dla mnie jest kompletnie niepotrzebna i nijak, nawet jakimś niedookreślonym przesłaniem nie łączy się z główną historią.
Trudno mi polecić tę książkę, pozostawię ją bez oceny, bo totalnie nie wiem jak ją ocenić nie krzywdząc. Wybór pozostawiam Wam.

Nie zrozumiałam tej książki. Rachityczna fabuła podzielona na cztery poru roku, odzwierciedlające chyba stan ducha bohaterek - młodej dziewczyny, która trafia trochę przypadkiem do staruszki na tymczasowe pomieszkanie. Jakie emocje chciała przekazać autorka i jakie relacje międzyludzkie pokazać? Nie wiem. Jakieś to takie płaskie, niewyraźne i pozbawione logiki. Nie...

Bardzo lubię literaturę azjatycką, ale na tej pozycji się zawiodłam. Większość tego typu książek cechuje prostota i w tym przypadku również tak było, jednak jak z innych historii potrafiłam w tym minimalizmie znaleźć coś dla siebie, to tym razem pozostałam praktycznie bez niczego. Jest to bardzo krótka książka zawierająca niespieszną historię, która całościowo wypadła dość nijako i bez charakteru, nie wywołując tym samym we mnie żadnych większych emocji.

Bohaterowie byli mi totalnie obojętni i nawet w najmniejszym stopniu nie poczułam z nimi więzi. Wydawać by się mogło, że historia opowiadająca o codziennym życiu postaci i ich problemach będzie bliska czytelnikowi, a niestety w przypadku tej książki tak nie było. Główny jej motyw to relacja międzypokoleniowa i bardzo ubolewam nad tym, że został on potraktowany po macoszemu. Pomiędzy kobietami nie dało się wyczuć żadnej bliskości, a wręcz odwrotnie. Tak jak jeszcze starsza z nich wzbudzała jakieś pozytywne emocje, to zachowanie Chizu niezmiernie mnie irytowało i nie byłam w stanie zrozumieć jej postępowania.

Pierwsza część książki była do zaakceptowania, ale druga wytrąciła mnie trochę z równowagi, bo jednak nie spodziewałam się, że w historii zostaną poruszone losy jeszcze innego bohatera. Czy opisane wydarzenia z życia mężczyzny wniosły coś do postrzegania przeze mnie tego tytułu? Niestety nie, dlatego moim zdaniem ten rozdział był niepotrzebny.

Nie wiem sama, co do końca myśleć o tej pozycji. „Idealny czas na smuteczek” zapowiadał się wyśmienicie i byłam ogromnie podekscytowana, kiedy zaczynałam czytanie. Bardzo chciałam polubić tę książkę, a niestety wyszło na odwrót. Cieszę się, że na końcu pojawiła się interpretacja, bo uratowała ona postrzeganie przeze mnie tego tytułu otwierając tym samym oczy na pewne kwestie. Myślę, że może gdybym do niej wróciła już po poznaniu wyjaśnienia to dostrzegłabym w niej więcej, niż za pierwszym razem.

Bardzo lubię literaturę azjatycką, ale na tej pozycji się zawiodłam. Większość tego typu książek cechuje prostota i w tym przypadku również tak było, jednak jak z innych historii potrafiłam w tym minimalizmie znaleźć coś dla siebie, to tym razem pozostałam praktycznie bez niczego. Jest to bardzo krótka książka zawierająca niespieszną historię, która całościowo wypadła dość...