Drzwi do lata

Literatura się starzeje, zwłaszcza popularna, a SF chyba najbardziej. Dotyczy to także Drzwi do lata, chociaż – UWAGA - w zaskakująco niewielkim stopniu. Owszem, futurystyczne przewidywania Autora okazały się kompletnie nietrafione i raczej naiwne, ale to tylko peryferia tej powiastki, której rzeczywistym przedmiotem zainteresowania są – jak w przypadku każdej choćby przyzwoitej fantastyki – sprawy uniwersalne, nie ulegające upływowi czasu (w tym przypadku uniwersalne dla ludzi, nie da ludzkości, bo Drzwi do lata nie są – jak wiele innych dzieł z tego samego okresu – analizą społeczną, lecz humorystyczną opowieścią o zwykłych człowieczych marzeniach). Po raz drugi owszem, całość nieco szpeci dość ważny, a bardzo infantylny wątek (przemilczę, o co chodzi, by nie spojlerować),ale przecież dzisiejsza literatura nie jest pod tym względem ani odrobinę lepsza. O wiele istotniejsze jest to, że styl tej książki zachowuje pełną świeżość. Serio. Trudno w to uwierzyć, ale naprawdę tak jest. Czyli… zdecydowanie lekka, bez większych ambicji, doskonała lektura na lato.

Literatura się starzeje, zwłaszcza popularna, a SF chyba najbardziej. Dotyczy to także Drzwi do lata, chociaż – UWAGA - w zaskakująco niewielkim stopniu. Owszem, futurystyczne przewidywania Autora okazały się kompletnie nietrafione i raczej naiwne, ale to tylko peryferia tej powiastki, której rzeczywistym przedmiotem zainteresowania są – jak w przypadku każdej choćby...

Całkiem przyjemna opowieść. Bardzo szybko polubiłem Dana Davisa i niemal krew mnie zalała kiedy został wykiwany przez narzeczoną oraz swojego biznesowego partnera. Obserwując niekorzystny ciąg wydarzeń jaki doświadczył główny bohater, starałem sobie ułożyć w głowie jak ta historia może się zakończyć. Żadna z dotychczasowych, jakie tworzą serię "Wehikuł czasu" nie była jednoznaczna, więc byłem świadomy, że czeka mnie coś więcej niż oczywista zemsta.

Robert A. Heinlein popłynął wyśmienicie, bo to opowieść, która nagradza uważnego czytelnika. Świetnie pozbierane, dotąd niejasne fragmenty, niczym elementy wielkiej układanki ukazują pełny obraz i zachwycają swym widokiem.

Jedyne co może trącać w tej historii, to wizja przełomu XX i XXI wieku, który z doświadczenia ówczesnego czytelnika nie do końca wyglądał tak jak w książce. Ale skąd autor miał to wiedzieć, skoro nie dożył tych czasów. Pamiętam jak za kajtka rysowało się w szkole wizje przyszłości. Były latające samochody i mnóstwo innych ciekawych rozwiązań, które wydawały się wówczas bardzo śmiałe i niekoniecznie spójne z naukowego punktu widzenia.

Książka warta polecenia. Liczę na kolejne takie niespodzianki.

Całkiem przyjemna opowieść. Bardzo szybko polubiłem Dana Davisa i niemal krew mnie zalała kiedy został wykiwany przez narzeczoną oraz swojego biznesowego partnera. Obserwując niekorzystny ciąg wydarzeń jaki doświadczył główny bohater, starałem sobie ułożyć w głowie jak ta historia może się zakończyć. Żadna z dotychczasowych, jakie tworzą serię "Wehikuł czasu" nie była...

Genialny wynalazca oszukany przez ukochaną i wspólnika, traci wszystko. Po 30 latach hibernacji postanawia naprawić błędy z przeszłości. Ta niezwykle ciekawa książki sci-fi zawiera historie o miłości, zdradzie, ambicji, kryzysie, walce z przeciwnościami.
Zapraszam na krótki wideo opis książki:

Genialny wynalazca oszukany przez ukochaną i wspólnika, traci wszystko. Po 30 latach hibernacji postanawia naprawić błędy z przeszłości. Ta niezwykle ciekawa książki sci-fi zawiera historie o miłości, zdradzie, ambicji, kryzysie, walce z przeciwnościami.
Zapraszam na krótki wideo opis książki:

Szybka lektura na poprawę samopoczucia :)

Szybka lektura na poprawę samopoczucia :)

Urocza. Jak seans w Starym Kinie. Po dekadach rozwoju fantastyki opisywane tu technologie są już tak archaiczne, że zapewne należę do ostatniego pokolenia cieszącego się „Drzwiami do lata” bez przypisów. Nie zestarzały się za to humor i lekkie pióro Heinlein’a, dzięki czemu lektura była prawdziwą przyjemnością. Szczególnie ujmujące i trafne są ustępy poświęcone kotu.
Polecam.

Urocza. Jak seans w Starym Kinie. Po dekadach rozwoju fantastyki opisywane tu technologie są już tak archaiczne, że zapewne należę do ostatniego pokolenia cieszącego się „Drzwiami do lata” bez przypisów. Nie zestarzały się za to humor i lekkie pióro Heinlein’a, dzięki czemu lektura była prawdziwą przyjemnością. Szczególnie ujmujące i trafne są ustępy poświęcone kotu.
Polecam.

Bardzo dobry początek,który zapowiadał się naprawdę obiecująco, najlepsze fragmenty o kocie, ale od połowy ciężko mi było to ciągnąć, niestety koniec rozczarował mnie.

Bardzo dobry początek,który zapowiadał się naprawdę obiecująco, najlepsze fragmenty o kocie, ale od połowy ciężko mi było to ciągnąć, niestety koniec rozczarował mnie.

Niereprezentatywna do talentu Heinleina, autora przecież takich perełek jak Obcy w obcym kraju, Żołnierze kosmosu czy wybitnej Luna to surowa pani. Zaczyna się dobrze - jest zamysł, jest jakaś intryga, trochę science-fiction, eskapizm, nóż w plecy... a potem się zupełnie rozjechało. Jest kilka dobrych pomysłów, całkiem sporo, nawet podróże w czasie (w taki czy inny sposób!),ale odnoszę wrażenie, jakby to był zaledwie szkic ostatecznej wersji; że to dopiero zbiór scen i pomysłów, nieoszlifowany diament, który autor z jakiegoś powodu zostawił w takim surowym, niedokończonym stanie.

Ogólnie to takie 5/10, ale bonusowa gwiazdka za unieśmiertelnienie na kartach powieści ukochanego kota (niesamowicie urocze!) oraz właściwe Heinleinowi prztyczki wobec polityki, społeczeństwa i rzeczywistości, rozsiane tu i ówdzie po historii.

Niereprezentatywna do talentu Heinleina, autora przecież takich perełek jak Obcy w obcym kraju, Żołnierze kosmosu czy wybitnej Luna to surowa pani. Zaczyna się dobrze - jest zamysł, jest jakaś intryga, trochę science-fiction, eskapizm, nóż w plecy... a potem się zupełnie rozjechało. Jest kilka dobrych pomysłów, całkiem sporo, nawet podróże w czasie (w taki czy inny...

Zaczęło się świetnie, ale w świecie przyszłości się rozlazło totalnie. Nawet kot nie pomógł.

Zaczęło się świetnie, ale w świecie przyszłości się rozlazło totalnie. Nawet kot nie pomógł.

Zaczęło się naprawdę ciekawie - zabawny główny bohater z ironicznymi stwierdzeniami i kotem z charakterem.
A potem zaczęło się wszystko rozmywać, nie wiedziałam, do czego autor w końcu zmierza (do happy endu wiadomo, ale jakim sposobem?). Dostałam zbyt wiele opisów konstrukcyjnych i notarialnych; głównego bohatera jełopa, któremu myślenie wyłącza się na widok piersi słusznych rozmiarów; po łebkach opisaną i bardzo nieakuratną wizję roku 2000; postacie poboczne z jedną cechą charakteru; postacie kobiece jako ładny dodatek do czegoś/kogoś (od biedy można zrzucić to na karb roku napisania); błędy logiczne wynikające z podróży w czasie (co się stało z drugim Danem? autor też nie mógł na to sobie odpowiedzieć); i "perełka" na koniec - romans z dzieckiem, zaręczyny w wieku 11 lat, wymuszenie hibernacji i małżeństwa... trąci pedofilią jak dla mnie, a to odstręcza mnie niewypowiedzianie.
Plus za kota.
I za humorystyczne porównania.
I to tyle plusów.

Zaczęło się naprawdę ciekawie - zabawny główny bohater z ironicznymi stwierdzeniami i kotem z charakterem.
A potem zaczęło się wszystko rozmywać, nie wiedziałam, do czego autor w końcu zmierza (do happy endu wiadomo, ale jakim sposobem?). Dostałam zbyt wiele opisów konstrukcyjnych i notarialnych; głównego bohatera jełopa, któremu myślenie wyłącza się na widok piersi...

Obiecujący początek, mało interesujący środek przepełniony opisami wynalazków i administracyjnymi problemami. Na plus kot, dwa poziomy przyszłości i lekkie podejście. Pedofilski wątek co najmniej niesmaczny.

Obiecujący początek, mało interesujący środek przepełniony opisami wynalazków i administracyjnymi problemami. Na plus kot, dwa poziomy przyszłości i lekkie podejście. Pedofilski wątek co najmniej niesmaczny.