Morderstwo w Boże Narodzenie Agatha Christie 
pozartestrony
6,5
Dobrze bawiłam się przy lekturze, ale muszę przyznać, że irytuje mnie Herkules Poirot, który znając już doskonale mordercę odgrywa jakiś kretyński spektakl przed całą rodziną (a może to pan zabił/a pani też miała motyw/AAAAAAA). Nie rozumiem, po co to. W życiu realnym detektywowi zależałoby na jak najszybszym zatrzymaniu sprawcy, a nie rozjuszeniu członków rodziny. Przynajmniej mam taką nadzieję.
Samotni wśród tłumu Hanna Necel 
Justyna
🎫 Pięć koleżanek postanawia spędzić urlop we Włoszech. Już po dotarciu do hotelu są oczarowane okolicą. Każdy dzień spędzają leniwie, podziwiając nadmorski krajobraz. Wakacje idealnie sprzyjają romansom, więc kobiety szybko znajdują adoratorów. Tylko jedna z nich myśli racjonalnie i stara się patrzeć na wszystko z dystansem. Gdy nadchodzi dzień powrotu do Polski, kobiety zostają uprowadzone i umieszczone w jednym z najbardziej strzeżonych więzień we Włoszech, gdzie mają wykonywać rozkazy pracujących tam strażników. Egzystencja tam nie jest łatwa i by przetrwać, muszą znaleźć dla siebie partnera. Sytuacja zmienia się, gdy każda z nich zakochuje się w porywaczu, a gdy nadchodzi ratunek, nie chce opuścić Osady, jak nazywają więzienie...
🎫 Jaka to była dziwna historia... Zacznę od tego, że niewiele miała wspólnego z thrillerem (a tak głosi napis na okładce). Jak dla mnie, działo się tu za dużo. Książka ma niewiele ponad 200 stron i odnoszę wrażenie, że Autorka chciała tam zmieścić dosłownie wszystko. Rozpoczynamy sielanką we Włoszech i zaraz mamy romans, by chwilę później być świadkami porwania, morderstw, syndromu sztokholmskiego...Akcja dzieje się bardzo szybko, gdyż na tych 200 stronach mamy przedstawione całe życie bohaterek - kończymy książkę, gdy są już w podeszłym wieku. Dlaczego piszę, że historia była dziwna? Bohaterki są przerażone, że zostały porwane, są świadkami gwałtów w Osadzie, chcą się wydostać... a nagle okazuje się, że nie jest źle - kochają swoich wybranków i nie chcą opuszczać więzienia... aaaa! I ogólnie okazuje się, że nagle minęło 10 lat ich pobytu tam. Myślę, że Autorka miała dobry pomysł na fabułę tej książki i mógł z tego wyjść naprawdę dobry thriller. Ale tu było dla mnie wszystkiego za dużo. A nie zawsze im więcej, tym lepiej 😊 Nie zniechęcam Was - wręcz przeciwnie. Przeczytajcie i dajcie znać, czy Wasze wrażenia będą podobne do moich!
Delegacja do Spraw Beznadziejnych Mateusz Cieślik pozartestrony
Sara znowu ma pod górkę. Na szczęście są jeszcze osoby, które stoją za nią murem i ze wszystkich sił próbują pomóc. Ekipa wyrusza na poszukiwania, a czytelnik dostaje wyścigi, walki, trochę górskich widoków i tajemnic. No i wątek miłosny. Ja tego akurat w książkach nie szukam i rzadko uważam za potrzebne, chociaż tu nie jest nachalny, a gościu jest dla Sary miłą odskocznią w całym tym chaosie.
Ostatnie, przepełnione krwawą walką strony, czytało się świetnie.
A teraz sekcja marudzeniowa: nie rozumiem wątku poszukiwania złodzieja w hotelu. Nie lubiłam go i tylko czekałam aż się zakończy. Czy mi to przeszkadzało jakoś niezwykle w lekturze? Nie. Czy bawiłam się dobrze podczas czytania? Tak. Czy sobie pomarudziłam, bo mogę? Też tak.
A! No i wreszcie doczekałam się anima królika. Chciałabym napisać, że to cudowne stworzenie i wyrazić swój zachwyt nad nim, ale niestety. Wyrzucam go z pamięci, bo to było straszne.
Co się stało w Jonestown? Sekta Jima Jonesa i największe zbiorowe samobójstwo Jeff Guinn pozartestrony
Wow. Wiele myśli kotłuje się w mojej głowie od czasu przeczytania.
Zagubieni ludzie odnaleźli człowieka, który wykorzystał ich naiwność w najgorszy możliwy sposób. O ile jestem w stanie zrozumieć, dlaczego ludzie na początku chcieli być częścią dobrych zmian, pokochali Jima i jego spojrzenie na nierówności rasowe, o tyle w mojej głowie nie mieści się dalsze wspieranie przywódcy, gdy jego zachowanie i priorytety uległy zmianie. Nawet kiedy staram się usprawiedliwić ludzi, bo samotność, zagubienie, strach czy lojalność skoro Jim kiedyś wyciągnął do nich rękę, to wciąż mam w głowie milion pytań. Tak wiele rzeczy nie rozumiem.
Bezsensowna śmierć, nierówna walka o odzyskanie członków rodziny, a w tle postać Jima Jonesa i snucie domysłów: dlaczego?
Jedno jest pewne, ta historia na długo pozostaje w głowie.
Dwie karty Agnieszka Hałas 
Marek Adamkiewicz
Dobre, wciągające dark fantasy. Choć sam początek zalatuje banałem (bohater z amnezją - trudno o większą kliszę),to z każdą kolejną stroną moje zainteresowanie tylko się wzmagało. Hałas wykreowała interesujący, wielobarwny świat, który potrafi zaintrygować. Co prawda brakowało mi nieco w tej powieści jakiegoś większego spoiwa, bo Brune jest rzucany od przygody do przygody, ale całość czytało się naprawdę przyjemnie.
Oczekuję, że w kolejnych tomach dostaniemy więcej informacji o świecie, i że rozwiane zostaną mgły skrywające przeszłość głównego bohatera.
Ps. Krzyczącego w Ciemności znam jeszcze z czasów publikacji opowiadań o rzeczonym w różnych periodykach poświęconych fantastyce, już wtedy wpadła mi ta postać w oko, cieszy, że w końcu autorce udało się trafić na dobrego wydawcę i zaprezentować fanom całość (prób w Ifrycie i RW2010 nie zaliczam do zbyt udanych).
Będzie czytane dalej.
Marla Terhoven 
Nadia 
mBiko 
Wojtek 
cziws 
