Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Elegancka. Świetnie się czyta, jest taka życiowa mam wrażenie. Wszystko jest jak najbardziej realne i dokładnie opisane. Serdecznie polecam

Elegancka. Świetnie się czyta, jest taka życiowa mam wrażenie. Wszystko jest jak najbardziej realne i dokładnie opisane. Serdecznie polecam

Bardzo dobra książka. Styl pisania przypomina mi S. Kinga. Oczywiście nie może sie z nim równać ale jest to naprawde wyjątkowa książka. Historia ciekawa i wciagająca ale też dość prosta. Jednak jest w niej to coś, zwróciłam na to szczególną uwagę. Napawa niepokojem, dostarcza stresu, pisarz potrafi umiejętnie wzbudzić w tobie uczucie strachu a kiedy przerywasz lekture sam nie wiesz dlaczego tak dziwnie się czujesz. Boisz się ale czego? Szukaj odpowiedzi w zakończeniu ;) polecam

Bardzo dobra książka. Styl pisania przypomina mi S. Kinga. Oczywiście nie może sie z nim równać ale jest to naprawde wyjątkowa książka. Historia ciekawa i wciagająca ale też dość prosta. Jednak jest w niej to coś, zwróciłam na to szczególną uwagę. Napawa niepokojem, dostarcza stresu, pisarz potrafi umiejętnie wzbudzić w tobie uczucie strachu a kiedy przerywasz lekture sam...

mimo, ze jest lekturą nie jest nudna jak sugeruja stereotypy. Jak dla mnie to nie jest historia choroby ani co sie dzialo kiedy ona nadeszła ale historia dwoch przyjaciół ktorzy maja problem jak cale miasto ale razem sobie z nim radza. maja przy tym jeszcze swoje wlasne problemy. Ogolnie cala ksiazka jest o problemie, o problemach. problemy spotykaja ludzi bez wzgledu na to kim sa, jaka role pelnia w zwalczaniu dżumy, ani jak waznymi postaciami sa w miescie. Problem problemem problem pogania. zgadzam sie z wazna rzecza opisana w tej ksiazce - bez milosci i czulosci swiat nie umialby funkcjonowac. Doktor opisujac jakie metody musieli stosowac porusza sam srodek naszego serca (a przynajmniej moj) mysle, ze ksiazka nas uwrazliwia na cierpienie i uczy jak sobie z nim radzic. kazde cierpienie jest trudne i nikt go nie chce ale zawsze nas czegos uczy i to jest prawda. Nasze Jestestwo tworzy sie z tego co przezylismy. mysle, ze Ci ktorzy przezyli Dżume napewno duzo sie nauczyli

mimo, ze jest lekturą nie jest nudna jak sugeruja stereotypy. Jak dla mnie to nie jest historia choroby ani co sie dzialo kiedy ona nadeszła ale historia dwoch przyjaciół ktorzy maja problem jak cale miasto ale razem sobie z nim radza. maja przy tym jeszcze swoje wlasne problemy. Ogolnie cala ksiazka jest o problemie, o problemach. problemy spotykaja ludzi bez wzgledu na to...